O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

170 Agüero Piwonka e Torcal Loriente, 1993, 332-334, e Martí i Puig, 2001, 117-118. Sobre o
impacto da rational choice na versión inicial do repertorio transitolóxico canónico, v. Schmitz e
Sell, 1999, 32-33.
171 Adiantamos aquí os trazos básicos da nosa crítica aos modelos canónicos, que
desenvolveremos na terceira parte deste traballo.
172 Vidal-Beneyto, 2004.
173 Sobre a Comisión Trilateral, v. Boiral, 2003. En xullo de 1973, en plena Guerra Fría, naceu a
Comisión Trilateral por iniciativa de David Rockefeller, co obxectivo de orientar discretamente a
política internacional dos EUA, de Europa e do Xapón. A Comisión Trilateral consta hoxe de
máis de 300 membros escollidos entre as elites económica, política e académica,
esencialmente preocupados pola estabilidade planetaria a través da xeneralización do modelo
económico dominante, así como pola gobernabilidade das democracias e o control dos
movementos políticos.
174 Unha reflexión sobre as consecuencias dos atentados do 11 de setembro de 2001 na
política exterior dos Estados Unidos de América a propósito de Huntington, 1996.
175 En opinión de Carrillo (2006), o modelo do choque de civilizacións é esquemático e
reaccionario, xa que reduce a cuestión a un simple conflito de valores e tradicións culturais.
176 Para unha crítica cristiá do modelo do choque de civilizacións de Huntington, v. Graf, 2004,
201-225. Mentres, no debate internacional suscitado por este modelo, as relixións non cristiás
son presentadas como contrarias aos dereitos invidivuais, é frecuente atoparse co argumento
da etioloxía cristiá do pensamento individualista liberal sobre os dereitos humanos. En
realidade, as igrexas cristiás foron máis ben elementos retardantes no complexo proceso de
imposición da concepción moderna destes dereitos. Aínda ben entrado o século XX, a teoloxía
cristiá criticaba moi severamente o concepto de dereitos humanos como unha pecaminosa
expresión da vontade de autonomía da persoa. Esta actitude das igrexas cristiás non mudou
substancialmente até o final dos anos sesenta, cando finalmente se produciu a recepción cristiá
dos dereitos humanos. No catolicismo, e dada a orientación corporativista da doutrina social da
igrexa, esta recepción non está libre de tensións.
177 En referencia, tamén, á citada obra de Huntington (1996).
178 Para un achegamento sintético á socioloxía histórica, v. Wallerstein e outros, 1996, 44-45.
Linz recibiu en 1983 o premio Príncipe de Asturias de Ciencias Sociais. Segundo relata el
mesmo (Linz, 1997; v. tamén Jerez Mir, 1999, 60-61, e Amando de Miguel Rodríguez, 1993),
naceu en Bonn en 1926, de pai alemán –industrial– e nai española –membro dunha familia
aristocrático-burguesa–, e chegou a Madrid con cinco anos de idade. En 1937 trasladouse a
Salamanca, que daquela era a capital da España nacionalista. Culminou brillantemente os seus
estudos na Universidade Complutense de Madrid (sobre a desoladora situación da socioloxía
española daquela época, v. Giner, 1977) e entrou en contacto coa Conférence Olivaint, unha
organización católica de estudantes de ciencia política (aínda que, segundo Amando de Miguel
Rodríguez [1993, 9], Linz non é un home relixioso). Coa axuda de Javier Conde –o “teórico
fascistizante” (Giner, 1977, 145) que tivo un papel importante no seu desenvolvemento
intelectual–, conseguiu en 1958 unha bolsa do Goberno español e marchou para os Estados
Unidos de América para estudar Socioloxía.
Los contactos culturales de la España de Franco con la América de Eisenhower condujeron a una pérdida
casi total de recelo por parte de los dirigentes de la coalición reaccionaria respecto a la cultura yanqui. Esta
podía ser secular, «protestante» y varias horribles cosas más, pero era antibolchevique, «proespañola» y
progresiva en el sentido capitalista de la palabra y sobre todo su apoyo garantizaba la permanencia del
régimen. Para esos dirigentes ideológicos la sociología, como el «marketing», las «relaciones públicas», y
demás novedades eran técnicas inocuas para nuestro bienestar espiritual y no obstante necesarias para
nuestra puesta al día y aceptación controlada en la comunidad de pueblos occidentales, aparte de su
evidente valor para aquel desarrollismo que embargó de pronto a los elementos más entusiastas del
franquismo en su fase pseudotecnocrática fraguista-opusdeista. Y así fue cómo, inevitablemente, la
sociología se benefició de la nueva política ideológica: alguna importante fundación empezó a enviar
estudiantes de sociología a los EEUU [...]. (Giner, 1977, 136.)
Influído polo estrutural-funcionalismo e pola obra de Pareto e de Weber –Genieys (1994, 79)
sinala a influencia deste autor no achegamento de Linz tanto ao fenómeno da burocratización
como no recurso ao método do tipo ideal–, admiraba a independencia intelectual que lle
atribuía a Raymond Aron e opúxose, na crise de 1968, a uns estudantes que consideraba
radicais de máis, aínda que sostén que acabou amosando verbo deles menos hostilidade da
que manifestaban algúns dos seus colegas que coida máis liberais.
Puente Ojea (2005) cualifica a Linz como “un hombre extraño a quien conocí personalmente, si
bien es verdad que no con gran profundidad”, e afirma del que “parece que viene de una
775