O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

apidamente a necesidade de obedecer as directrices romanas.
• De feito, un dos axentes do campo político que máis contribúen á crise final
do franquismo –esgotado, anacrónico, illado e, en definitiva, inviábel– é
precisamente a corporación católica, cando decide realizar
implacabelmente, e malia a resistencia do aparato institucional da ditadura,
os cambios previstos nuns documentos conciliares que recollen un
cuestionamento ideolóxico radical do réxime despótico.
• O proceso de distanciamento posto en marcha pola corporación católica,
cuxos obxectivos son o abandono dalgúns elementos da súa ideoloxía
nacionalcatólica, a deslexitimación e a superación da ditadura e mais o
atrincheiramento institucional no novo réxime democrático, non conduce en
ningún momento, malia os enfrontamentos e as presións que se rexistran, a
unha ruptura real entre o Estado e a igrexa, que podería ter graves
consecuencias verbo das finanzas eclesiásticas e verbo da influencia moral
da igrexa sobre a sociedade.
• A lei de liberdade relixiosa de 1967, que trae causa do Concilio Vaticano II,
atenúa a presión exercida sobre as confesións non católicas pero non altera
a confesionalidade católica do Estado.
• No clero e nas bases católicas máis progresistas e contestatarias xa se
localizan importantes movementos opositores desde antes do concilio, dos
que se alimentan os partidos políticos de esquerda e os sindicatos
clandestinos. A presión das bases tamén contribúe á modificación das
posicións políticas da elite corporativa.
569