O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

segunda fase, tras as eleccións de xuño de 1977 –que non lle outorgaron á UCD
a maioría absoluta esperada– comezaron as negociacións e os pactos entre os
reformistas –que romperon os acordos cos franquistas ao teren que abandonar a
idea dunha reforma limitada– e a oposición rupturista: negociouse –por medio do
intercambio de votos no parlamento– unha nova Constitución.
A Lei para a reforma política
Se nós pensamos que o referendo sobre a Lei para a reforma política marca o
inicio do subproceso de democratización, Sánchez Navarro (1998, 49-50)
cualifica esta lei como o momento central da transición. Hai que subliñar o feito
de que as Cortes a aprobaron só un ano despois de morrer Franco e menos de
cinco meses despois do nomeamento de Suárez como presidente do Goberno
de España:
Esta Ley marca, sin ningún género de dudas, la transición desde el régimen autoritario
al democrático. [...]
[...]
Y fue cabalmente la Ley para la Reforma Política la que abrió la espita para
que tal presión [a dunha sociedade politicamente evolucionada verbo do vixente marco
xurídico-constitucional] pudiese encontrar una válvula de escape dentro del juego de
las instituciones, por lo que no resulta descabellado considerarla como el momento
cumbre del proceso de transición política española.
Morodo (1984, 116-127) analiza en profundidade a Lei para a reforma
política 799 como un elemento nuclear da estratexia dual de Suárez, que, para
facer desaparecer politicamente as institucións franquistas mediante a súa
reforma, tivo que se enfrontar a dúas institucións chave do réxime despótico –o
Consejo Nacional del Movimiento e as Cortes– e mais á oposición democrática
cunha lei que presenta as seguintes características xerais: (a) A enunciación do
principio da soberanía popular e o recoñecemento dos dereitos fundamentais e
da separación de poderes como alicerces do Estado de dereito:
492