O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

propiedade e a transmisión hereditaria dos propios bens –dereitos naturais que
deben permanecer sempre intactos e inviolados– son á vez dereitos individuais e
sociais, polo que “os homes deben atender, non só o propio proveito, senón
tamén o ben común” (algo que, en definitiva, asegura e fortalece os intereses
dos “patróns privados”). O Estado non pode nin suprimir o dereito natural de
propiedade privada –ou gravar este dereito “con impostos e taxas exorbitantes”–
nin limitarse a ser un simple vixía da orde e do dereito que abandona “a recta
orde da economía [...] á libre competencia entre as forzas”, senón que debe
evitar que a propiedade usurpe “contra todo dereito” a hexemonía social. Esta
debe estar precisamente nas mans dos poderes públicos para defender tanto a
propiedade privada como a “xusta liberdade de acción” das familias e dos
individuos, determinar cal é o uso lícito dos propios bens que harmonice co ben
común, estabelecer os límites razoábeis e xustos da libre competencia, procurar
a prosperidade pública e privada, prescribir que unha parte dos beneficios sexan
distribuídos entre os traballadores e ter conta especialmente “dos débiles e dos
pobres”. As institucións deben inspirarse nunha xustiza social efectiva,
constitutiva dun ordenamento xurídico e social ao que se subordina toda a
economía.
Aos traballadores –e sobre todo ás mulleres e aos nenos–
correspóndenlles uns “sagrados dereitos” como homes e como cristiáns, que non
poden ser defendidos mediante organizacións socialistas –que, de feito, deben
ser reprimidas–, senón a través da dirección e da coordinación dunhas grandes
corporacións concibidas como verdadeiros “órganos e institucións do Estado”
nas que as dúas clases sociais, a través “dos representantes dos sindicatos dos
traballadores e dos patróns do mesmo oficio ou profesión”, estabelecen unha
relación de pacífica colaboración. Os obreiros cristiáns encadrados nestas
corporacións seguen os exemplos daquel que “sendo Deus, quixo ser na Terra
un obreiro e un estimado fillo de obreiro”, aceptan e valoran “o posto asignado
pola Providencia na sociedade humana”, abandonan “sinceramente calquera
sentimento de odio e de envexa, que os partidarios da loita de clases explotan
tan astutamente”, son quen de unir “a dilixente práctica do seu traballo cos
saudábeis preceptos da relixión”, así como de “defender con eficacia e firmeza
os propios intereses e dereitos temporais” –agás coa folga, que debe ser
333