O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

correspondeulle ao presidente da República, Valéry Giscard d’Estaing, elixido
en 1974, que exerceu un férreo control sobre a política exterior francesa, e
mesmo adoitaba tomar decisións unilaterais, sen contar nin co seu primeiro
ministro nin co seu ministro de Asuntos Exteriores. Este personalismo
presidencial marcou a política francesa verbo da España posfranquista.
A Giscard e á opinión pública conservadora coa que se identificaba non
lles interesaba que o seu veciño meridional experimentase unha deriva
revolucionaria, que podía interferir nas intensas relacións comerciais entre os
dous países. Francia era o principal cliente español, e España –cunha
economía en expansión– era o terceiro mellor cliente de Francia. De maneira
que xa antes da morte do ditador, en febreiro de 1975, o presidente da
República se entrevistou con Juan Carlos de Borbón, a quen moitos medios de
comunicación franceses –entre eles Le Monde–, así como a esquerda
partidaria, consideraban incapaz de liderar unha democratización por estar
demasiado comprometido coa herdanza franquista. Pero Giscard apostou pola
monarquía, 862 na que vía un elemento esencial para unha transición política
pacífica. Asistiu á coroación de Juan Carlos de Borbón 863 empeñado en
apadriñar e tutelar moi persoalmente –con consellos e recomendacións
directas ou a través do seu amigo, o embaixador plenipotenciario Jean-
François Deniau, que gozaba dun acceso privilexiado ao rei– unha andaina
democratizadora española que debía realizarse pola vía da reforma e culminar
co ingreso de España na CEE, ao que, paradoxalmente, lle acabaría pondo
numerosos obstáculos (persoalmente e a través de Jacques Chirac, o seu
primeiro ministro).
Polo tanto, Francia apoiou a reforma política capitaneada polo monarca
español, 864 que debía implementarse con máis rapidez da desexada polos EUA
por mor dos perigos inherentes á resistencia do búnker franquista e ás
manobras da esquerda. De aí que en Francia, tanto no campo político como no
mediático, se acollese positivamente o nomeamento de Adolfo Suárez como
presidente do Goberno de España.
524