O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

prohibida–, ao tempo que intentan “cooperar coas outras clases da sociedade na
renovación cristiá de toda a vida social”. Os “ricos e os outros dirixentes”
abandonarán a súa primitiva frialdade verbo dos seus irmáns máis pobres e
“acollerán as súas xustas demandas con rostro benigno e corazón xeneroso, e,
se é preciso, perdoarán tamén cordialmente as súas culpas e erros”. Todos, polo
tanto, “obreiros e patróns, en unión de forza e de mente”, deben de lle “pór fin á
competición entre as dúas clases opostas”, “vencer todos os obstáculos e as
dificultades”, “promover unha cordial cooperación entre as distintas profesións
dos cidadáns”, iniciar “unha honesta discusión, fundada na procura da xustiza”, e
recibir a axuda dos poderes públicos “nesta obra tan saudábel” que vai redundar
na “prosperidade pública da nación”.
O principio de subsidiariedade 508 aparece claramente recollido no texto
co nome de función supletoria da actividade social, que esixe que sexan as
asociacións as que se ocupen dos asuntos menores, mentres o Estado se
centra nas tarefas de dirección, de vixilancia, de fomento ou de represión. Por
outra banda, aínda que o socialismo está moi lonxe das ensinanzas do
Evanxeo e da igrexa católica –dado que o seu concepto da sociedade é
completamente oposto á verdade cristiá–, son acollidas con benevolencia as
teses socialistas que rexeitan a violencia e moderan as ideas sobre a loita de
clases e a abolición da propiedade privada. De feito, o texto detecta unha
aproximación socialista ás “verdades que a tradición cristiá sempre ensinou
solemnemente”, así como ás reivindicacións que propoñen “os reformadores
cristiáns da sociedade”. Con todo, “ninguén pode ser un bo católico e ao tempo
un verdadeiro socialista”: “Socialismo relixioso e socialismo cristián son, polo
tanto, termos contraditorios”. 509
Tamén Mclaughlin repara en que, ao final do século XIX e nas primeiras
décadas do XX, a igrexa católica enunciou unha serie de principios
corporativistas que debían guiar os asuntos sociais e políticos nos países
católicos. 510 O corporativismo católico, propagado, como acabamos de ver,
como unha terceira vía alternativa ao capitalismo e ao comunismo, era unha
resposta conservadora ás tendencias liberais, democráticas, urbanas,
industriais, seculares e científicas, e avogaba por un mundo no que o
capitalismo a pequena escala, a propiedade familiar, o pequeno negocio e as
334