O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

aínda que cuns trazos sui generis: (a) Franco subiu ao poder logo dunha guerra
civil, e na posguerra o aparato do Estado ditatorial amosou un aterrador grao
de sistemática e enérxica represión; 205 (b) o desastre económico sen
precedentes caracterizou a primeira década do réxime franquista; (c) o réxime
franquista mantívose fóra da Segunda Guerra Mundial porque a Hitler non lle
interesaba unha estratexia mediterránea e porque España estaba esgotada
despois da Guerra Civil; e (d) a duración da ditadura española só é comparábel
á da portuguesa e á da soviética, polo que o logro máis destacábel do réxime
de Franco foi a súa capacidade de adaptación, até o punto de que, ao comezo,
era un dos peores, pero rematou sendo unha ditadura branda. Como vemos, o
modelo de Malefakis mantense estritamente dentro dos parámetros da tipoloxía
canónica dos réximes políticos. Infra, neste mesmo capítulo, retomaremos este
modelo para sometelo a unha análise crítica da man de Navarro.
Algúns críticos do modelo canónico
A caracterización do réxime franquista como autoritario –sendo canónica e,
polo tanto, maioritaria– non é, con todo, aceptada por todos os autores. 206 O
propio Linz (1997, 106) recoñece que “some Spanish colleagues have regarded
the characterization of the regime as authoritarian as ‘legitimizing’ the regime”.
Efectivamente, un deles, Navarro (2004a), observa: “En la redefinición
conservadora de aquel régimen –en el que politólogos procedentes de la
nomenclatura de aquel Estado dictatorial han jugado un papel ideológico
fundamental– tal carácter ideológico totalitario desaparece, presentándose en
su lugar como un régimen conservador autoritario”. E outro, Martínez Alier
(1975, 72-73), afirma: “Cualquiera que haya sido la intención de Linz [...], el
hecho es que el concepto de régimen «autoritario» ha servido de apología del
franquismo [...] y, más importante, esa interpretación sirve para darle una salida
continuista al franquismo. [...] La tesis de Linz sirve de ideología de los
«aperturistas»”.
132