O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

O modelo conflitivista de Giner
No capítulo 3, no apartado que lle dedicamos á introdución á transitoloxía
canónica e aos seus límites, sinalamos que no proceso de elaboración dunha
antoloxía xorden problemas moi semellantes aos que aparecen cando se
pretenden seleccionar os autores significativos do canon politolóxico sobre a
transición política española. Agora, chegado o momento de explicitarmos a
nosa opción favorábel á recepción dos modelos corporatistas e conflitivistas por
mor dos nosos reparos fronte ao repertorio funcional-pluralista, queremos
subliñar que non temos o propósito de propormos unha antoloxía de textos
representativos. Pola contra, e sen rexeitarmos en bloque o repertorio canónico
que estudamos na segunda parte deste traballo, imos centrar os nosos
esforzos en sintetizar os alicerces dun repertorio que nos permita dispor das
ferramentas que nos deixen achegarnos con máis solvencia científica ao papel
da igrexa católica no proceso democratizador español, e, por extensión, na
actualidade. Parécenos, en efecto, dificilmente defendíbel que un cambio de
réxime se reduza á vontade dunha elite –como se os procesos de toma de
decisións gozasen dunha autonomía case irrestrita verbo das limitacións
estruturais–, que as dimensións conflitual e internacional sexan condenadas
practicamente á irrelevancia e que se ignore por completo o papel das
corporacións no campo político.
Antes de entrarmos en materia, convén recordar, con Mannheim (1997 4 ,
79), que é preciso estarmos permanentemente preparados para recoñecermos
que calquera punto de vista é propio dunha situación definida, e para
descubrirmos mediante a análise en que consiste exactamente a súa
particularidade. O que vai contribuír a facer progresar a investigación vai ser
unha confesión clara das presuposicións implícitas que posibilitan e están na
base do coñecemento empírico, e non a negación desas presuposicións
acompañada da súa aceptación vergonzante pola porta de atrás. Fiel a este
principio, Giner –un autor que xa nos acompañou ao longo das dúas primeiras
partes deste traballo, e do que xa adiantamos o papel central que lle imos
adxudicar a partir de agora– non oculta, cunha nitidez que botamos de menos
no caso de Linz, que adopta “consistentemente una actitud [...] de
264