O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

áreas de actividade supostamente autónomas: a política, a económica e a
sociocultural. Porén, esta división do campo en varias disciplinas –a ciencia
política, a ciencia económica, a socioloxía e a antropoloxía– carece dun
valor intelectual heurístico.
• A maiores, a antítese entre os modos de análise idiográfico (a historia) e
nomotético (a ciencia social) non é tal, porque a verdade científica é
histórica.
• No campo politolóxico –como no campo da ciencia social en xeral–, os
axentes que ocupan posicións de dominación desenvolven estratexias de
conservación, mentres os dominados teñen que recorrer a estratexias de
subversión.
• O campo politolóxico é, de feito –e, de novo, como o campo da ciencia
social en xeral–, un universo de crenza no que o grupo dominante exerce
un poder político decisivo á hora de fixar a verdade, é dicir, de constituír e
de transformar o canon da disciplina.
• Polo tanto, a forza intrínseca do canon non se pode explicar coa forza da
razón demostrativa, é dicir, a partir dunha concepción inmanentista da
ciencia.
• O campo politolóxico ten un baixo nivel de autonomía verbo da presión
exterior. Isto débese a que, en xeral, o campo da ciencia social revela os
mecanismos utilizados para manter a orde social. Polo tanto, as loitas que
se producen no campo da ciencia social son un trasunto dos conflitos
existentes no campo político.
64