O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

atopábase, segundo Blázquez (1991, 171), a chamada Conferencia de Metropolitanos ou Junta
de Metropolitanos ou Junta de Reverendísimos Metropolitanos, “cuyo nacimiento se remontaba
a 1923 y que, además de ser una reunión de ancianos con más de setenta años, se reunía dos
veces al año”. Callahan (2000, 351), polo tanto, acerta cando observa que “la Conferencia
Episcopal Española fue la primera organización nacional real con la que contaba la jerarquía”.
Brassloff (1998, 16) e Mérida (1982, 12) recordan que este órgano se compuña exclusivamente
de arcebispos e cardeais. Segundo Fernández Arruty (1958), os metropolitanos eran 11 (máis
o vigairo xeral castrense e o bispo secretario do episcopado español) e as súas reunións (unha
ou dúas ao ano, sempre en Madrid) non estaban previstas no Código de dereito canónico.
Porén, existía un regulamento, aprobado pola Santa Sé en 1947, que estabelecía que o
presidente da conferencia sería o cardeal primado de Toledo, e que habería unha comisión
permanente encargada de preparar as reunións e de executar as resolucións. As medidas
adoptadas pola conferencia estaban dotadas dunha moi alta autoridade moral. Con todo, e
segundo Iribarren Rodríguez (1988, 226-227), a conferencia non chegou nunca a exercer un
verdadeiro liderado na igrexa católica, aínda que, como indica Raguer i Suñer (2006b, 262),
encargou a redacción dun anteproxecto para a creación da Conferencia Episcopal Española,
que viu a luz o 12 de agosto de 1964. V. tamén Fernández Fernández, 1999, 85, Hermet, 1980,
36-37 e 161-162, Iribarren Rodríguez, 1988, 222, e Martín de Santa Olalla Saludes, 2005, 76.
1024
De feito, e segundo os mesmos autores (Bourdieu e Saint Martin, 1982, 30 e 34), o espazo
que ocupan os bispos é máis homoxéneo que o dos cregos, do mesmo xeito que o dos cregos
é máis homoxéneo que o dos laicos. A existencia de discordancias internas dentro da
homoxeneidade é funcional porque favorece a produción de bens e de servizos relixiosos
axeitados ás diferentes demandas sociais, é dicir, aptos para satisfaceren intereses relixiosos
distintos e mesmo antagónicos.
1025
V. tamén Pérez-Agote, 2008, 124.
1026
Polo tanto, o primeiro presidente non foi Enrique y Tarancón, como erroneamente sinala
González de Mesa (2000, 40).
Quiroga Palacios foi o primeiro presidente efectivo da Conferencia Episcopal, “aunque por
deferencia se había nombrado presidente vitalicio al anciano Pla y Deniel” (Blázquez, 1991,
171; no mesmo sentido, Iribarren Rodríguez, 1988, 227). V. tamén Hermet, 1980, 35, e 1981,
292-293.
Estes foron os presidentes e os vicepresidentes da Conferencia Episcopal até hoxe:
Fonte: El País (ed. Galicia), 24 de febrero de 2008, 47.
865