O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

elixión, o financiamento público, etc.–, sostendo organizacións territoriais (as
dioceses católicas, por exemplo) e procurando que as súas demandas conten
con valedores dentro dos grandes partidos políticos. De feito, non é en absoluto
frecuente que as estruturas organizativas abrangan tantos niveis (internacional,
intermedio e nacional) como a igrexa católica, dado que os grupos de interese
deben, por regra xeral, aterse ao dereito estatal.
Para Giner e Pérez Yruela 523 , a igrexa católica é unha corporación
tradicional cunha evidente dimensión burocrática, aínda que ten obxectivos e
funciona segundo criterios distintos das corporacións económicas privadas. O
reparto do poder caracterízase, en toda corporación, pola desigualdade entre
os emisores de ordes (“sólo dan órdenes”), os emisores-receptores (“las
reciben pero también las dan”) e os receptores (“sólo las reciben”). 524 Así, na
igrexa católica existen (a) un núcleo cunha estrutura interna complexa (v.g. a
Curia); (b) unha colectividade intermedia estratificada (v.g. os vigairos), que
participa “en el carisma institucional” e alberga “ciertas esperanzas de
movilidad ascendente y acceso al núcleo central”; e (c) un último nivel
composto “por las gentes que solicitan, aceptan o admiten, el control
corporativo”, é dicir, no caso que nos interesa, “las comunidades de fieles (que
aceptan naturalmente la jerarquía eclesiástica [...])”.
Unha parte dos dous primeiros niveis que acabamos de ver é a que
engloba propiamente a xerarquía eclesiástica: o papa, a Curia e os bispos.
Consideramos fóra desta categoría, entre outros, aos sacerdotes: aínda que
forman parte da colectividade intermedia, a súa obediencia, o seu
encadramento nos chanzos inferiores da cadea de autoridade e mais a súa
condición de implementadores do poder eclesiástico mediante o exercicio dun
poder delegado convértenos nunha sorte de clase ou colectividade de servizo
no interior da corporación católica. 525 Podemos entender, seguindo a Giner e
Pérez Yruela (1979, 19), que a igrexa católica, como toda corporación, “se
atribuye la cualidad de ser [...] la solución más eficaz para la consecución de
sus valores específicos últimos”, que son “la salvación espiritual de los
creyentes”. A igrexa católica tamén comparte coas demais corporacións a
característica de estar “basada en una interna división de las tareas, una
jerarquización explícita y detallada [...], y una forma específica de coordinación
339