O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

tradición falsaria, desautorizada mesmo –de forma discreta e reservada– pola
Santa Sé. Pero tamén os demais membros dos gobernos central e autonómicos,
os alcaldes, os concelleiros e demais autoridades honran a miúdo coa súa
presenza as ancestrais cerimonias relixiosas. A isto hai que lle engadir as
numerosas festividades a conta dos máis diversos santos e virxes 774 .
Balance: sobre a liberdade relixiosa e o criptoconfesionalismo
Vemos pois como unha práctica abusiva chega a instaurar ilexitimamente un
espazo relixioso xuridicamente protexido en nome dunha liberdade relixiosa
entendida como algo formalmente diferente da liberdade ideolóxica xeral,
creando así con aparente inocencia un ámbito que resulta sempre privilexiado
para a igrexa católica. A chamada liberdade relixiosa non pode, porén, ser
diferenciada arbitrariamente das demais conviccións ideolóxicas, xa que iso
equivale a lle outorgar á relixión, de forma solapada, unha excelencia que
merece un tratamento especificamente protector, algo que choca co estabelecido
na Constitución: a chamada tolerancia relixiosa non é acredora de ningunha
regulación constitucional especial, porque forma parte indivisíbel da común
tolerancia ideolóxica rexida polo principio pluralista. O artigo 16.3 da Constitución
é absolutamente superfluo nun Estado democrático que se ateña ao principio
laicista de tolerancia, e representa unha arcaica supervivencia da ditadura
franquista que ten como función, perfectamente calculada polos relatores
constitucionais no seu momento, a de habilitar un cómodo e amplísimo espazo
xurídico e práctico para manter o tradicional réxime privilexiado da igrexa
católica, ademais de cubrir constitucionalmente os acordos xa comprometidos
coa Santa Sé.
O criptoconfesionalismo medra día a día, e é preciso reivindicar un réxime
autenticamente aconfesional, cando o Estado incrementa o xa enorme custo da
factura eclesiástica, mentres a igrexa católica invade sucesivamente novas
parcelas de poder ante un Estado inexperto na modulación dese poder e
acomplexado e temeroso na esixíbel defensa da súa soberanía. A secularización
da convivencia pública é unha dimensión esencial da democracia moderna. A
471