O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

instrumentos xurídico-internacionais de 1976 e de 1979 acabaron co medo
eclesiástico a que a esquerda se excedese no seu radicalismo e puxese en
perigo os privilexios da igrexa católica.
Como xa se viu, a igrexa católica estivo sobrerrepresentada no
conservador relatorio constitucional no que se xestou o seu novo estatuto
xurídico-público de acordo coa vontade do cardeal Enrique y Tarancón e do
nuncio Dadaglio 767 , dous personaxes que traballaron xuntos ao longo de todo o
proceso democrático. A mediados de 1975, e á marxe da actividade exercida
sotto voce orientando o voto cara á democracia cristiá e os populares –en
confesionarios, púlpitos e sancristías, así como nas entrevistas con políticos e
sindicalistas–, a Conferencia Episcopal lanzou un estratéxico escrito titulado La
reconciliación en la Iglesia y en la sociedad 768 , no que a institución modulou
retoricamente as súas pretensións de poder a teor das súas efectivas
posibilidades de xogo. En novembro de 1977 difundiu o documento Los valores
morales y religiosos en la Constitución 769 , amosando un new look doutrinal que
celebraba os dereitos humanos, os valores e as virtudes da democracia, a
equidade e a xustiza, o libre acceso á cultura, etc., de acordo co que lle conviña
dicir naquela importante conxuntura. Este cambio de imaxe, porén, chocou coa
oposición de moitos prelados nostálxicos, oposición que non só non danou os
intereses globais da igrexa católica, senón que lle permitiu, como sempre,
compracer a todos os fieis, cada un dos cales podía invocar algún prelado para
defender a imaxe da igrexa católica que máis lle gustaba.
O primeiro que esixiu a igrexa católica foi a substitución do concordato de
1953. O 19 de agosto de 1976 ratificouse o breve acordo entre o Estado e a
Santa Sé, unha anomalía do dereito internacional que, porén, e xunto coa Lei
para a reforma política, acabou sendo a folla de ruta pactada entre o Estado e a
igrexa católica para acadar un determinado status da igrexa na democracia;
unha folla de ruta que nunca se puxo en cuestión, como demostran os acordos
de 1979. 770 En só dous artigos, o acordo de 1976 regulou o máis urxente: a
renuncia do Estado ao padroado rexio para o nomeamento de bispos –unha
renuncia moi xenerosa, xa que, aínda que o acordo de 1976 xa marcaba as liñas
directrices, non se sabía cal sería exactamente o status da igrexa católica no
novo réxime político–, a terna de nomes sometida á aprobación da Santa Sé
464