O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

súa natureza paradoxal, un goberno deste tipo –un goberno de xestión sen
lexitimidade democrática– pode
ser preferible a un gobierno formado por la oposición, que puede estar tentado a
posponer las elecciones a efecto de realizar grandes transformaciones sociales y
políticas (sin mandato de los electores) para asegurar «una mayor democracia», y al
encontrar resistencias, excluir incluso a sus aliados y, finalmente, posponer elecciones
sine die. Ése fue el caso de Cuba con Castro, Irán con Jomeini, Nicaragua con el
sandinismo y estuvo a punto de ser el portugués [...].
Fieis ao repertorio funcional-pluralista, que, como veremos no capítulo 9,
ten un interese especial polo consenso –tan especial, de feito, que o sacraliza
como instrumento da orde– e considera incompatíbeis a transición política e a
mutación das relacións económicas, os autores canónicos prescriben unha
medida que consideran fundamental e que os partidos de esquerdas teñen que
aceptar se queren ser autorizados a xogar durante a transición: os dereitos de
propiedade da burguesía deben manterse inviolábeis. En España era preciso
acadar unha transacción entre os intereses de clase, porque á burguesía había
que lle asegurar que os seus dereitos de propiedade non ían correr ningún
perigo nun futuro inmediato, mentres que os asalariados querían que, a longo
prazo, se satisfixesen as súas demandas de mellores remuneracións e de
xustiza social. Neste sentido, os pactos da Moncloa non foron acordos sociais
entre sindicatos e organizacións empresariais, senón acordos políticos cos que
Adolfo Suárez pretendeu que a sociedade política chegase a un compromiso,
para o que era preciso que os partidos consultasen os seus apoios sociais.
Deste xeito, os pactos foron quen de activar o nexo existente entre a sociedade
política e mais a sociedade civil. 289
A cuestión da memoria histórica: os presupostos da teoría canónica
Que o consenso é un elemento central do modelo transitolóxico canónico
queda tamén patente na teoría sobre a memoria histórica, cuxos presupostos
sintetiza Linz (1996 5 a, 68-69) para o caso español:
190