O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

exhaustiva) da “constitución xerárquica da Igrexa” (canons 330 a 367). 548 A
tradución galega das citas é nosa.
Un dos autores que nos van acompañar ao longo das seguintes páxinas
é Reese (2003 6 ), cuxa obra é fundamental para calquera que queira achegarse
ao complexo mundo da Santa Sé e do Estado da Cidade do Vaticano. 549 O
autor –xesuíta, por certo– especifica desde o comezo que non escribe “a work
of history, theology, or canon law, although these disciplines are sometimes
used to explain how and why the Vatican operates as it does today. Rather, I
examine the governance of the church from the perspective of social
science”. 550 Antes de procedermos a realizar unha esquematización
necesariamente simplificadora, debemos deixar constancia, sempre da man de
Reese, que o Vaticano é unha institución única, non comparábel con ningunha
outra: “An observer of the Vatican can quickly become lost in technical jargon,
theological concepts, bureaucratic byways, and canonical procedures that have
no parallel in secular society or in other churches”. 551
Evidentemente, a exposición que segue só pretende amosar os grandes
trazos da organización central da corporación católica sen entrar en detalles
menos importantes para o que aquí nos interesa. Aproximarémonos, polo tanto,
ao organigrama xeral e ás funcións das congregacións con máis poder no
control ideolóxico e informativo, na coordinación administrativa interna, na
xestión financeira e orzamentaria, na formación e na xestión do persoal, na
expansión e nas relacións internacionais. A través destes trazos podemos
constatar como o carácter global da igrexa católica conduce á “necesidad de
mantener una doctrina unitaria y una jerarquía común, en los más variados
lugares del mundo” (Souto Paz, 1995 3 , 258). Quedan fóra da nosa análise
elementos tales como os órganos colexiais (como os órganos consultivos –o
colexio cardealicio 552 e o sínodo dos bispos 553 –, que non poden entrar en
conflito co papa –nin sequera os concilios ecuménicos, a aprobación de cuxos
decretos depende exclusivamente da vontade papal 554 –, e son, polo tanto,
escasamente relevantes na práctica, malia a vontade conciliar por
revitalizalos 555 ), os institutos relixiosos e seculares ou as sociedades de vida
apostólica.
348