O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

conciencia relixiosa, tan respectábel como calquera outra pero non máis no
plano dos dereitos, está lexitimada unicamente para reclamar a súa protección,
no plano privado, é dicir, no marco xeral da protección normativa que garante o
exercicio da liberdade de asociación a todos por igual no seo dun Estado
democrático de dereito.
A igrexa católica debe ser tratada como unha asociación privada
constituída para promover os seus fins relixiosos, sen reclamar un estatuto
corporativo específico protexido por un sedicente dereito eclesiástico como rama
do dereito público, diferenciándose así do estatuto xeral das asociacións ou das
fundacións de dereito privado, sexan ou non sexan entes con fins relixiosos. Pola
contra, o modelo de relacións entre o Estado español e a igrexa católica sitúa o
seu tratamento no ámbito do dereito público, co cal se incumpre o postulado da
estrita non interferencia mutua entre os ámbitos privado e público e se lle
recoñece á igrexa católica un estatuto superior ao que lles corresponde ás
asociacións ou ás fundacións constituídas para promoveren crenzas, valores e
ideoloxías de calquera natureza dentro dos requisitos de orde pública. Este
modelo viola os principios de igualdade ante a lei e de pluralismo ideolóxico, xa
que lle recoñece á igrexa católica dereitos especiais que introducen unha
situación de discriminación verbo de calquera outra asociación ou fundación
dedicada a outros fins, e tamén verbo doutras crenzas ou ideoloxías de calquera
cidadán que non desexe o non poida asociarse para cultivar, defender ou
difundir as súas ideas. A igrexa católica –unha asociación de crentes nun credo
relixioso– non só goza dos dereitos de libre asociación, de pensamento e de
expresión, como lle corresponde a calquera asociación nun Estado democrático
de dereito, senón que, ademais, reclama –vulnerando a anterior premisa xurídica
indispensábel– que o corpo político financie as súas necesidades económicas,
ou que lle outorgue especiais medidas de protección ou de apoio. Esta
ambigüidade malsá nas relacións do Goberno de España e da administración
pública coa igrexa deriva (a) da arrogación de soberanía internacional da Santa
Sé, a súa posición formal como alter ego do Estado, que lle permite facer
sempre o dobre xogo dunha igrexa que é soberana e está, ao mesmo tempo,
sometida á orde xurídica interna que lle outorga privilexios; e (b) do feito de que
a igrexa local acaba sempre usurpándolle ao Estado retallos de soberanía
472