O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

excluídos do pluralismo limitado. A maiores, o modelo non se limita a
descoñecer a natureza burguesa da ditadura franquista, senón que nega o seu
puntilloso intervencionismo ideolóxico e a súa vontade de controlar totalmente
a sociedade. Esta distorsión analítica consubstancial ao modelo canónico é
coherente cos obxectivos xerais do repertorio funcional-pluralista e responde
ao propósito de dotar os sectores aperturistas do establishment dunha
ideoloxía que lexitimase unha saída continuísta do réxime.
8. No modelo transitolóxico canónico, a liberalización, que non forma parte do
proceso de transición política, é a etapa na que un réxime autoritario leva a
cabo unha apertura parcial co obxecto, non de democratizar o réxime
mediante a celebración de eleccións, senón de desactivar a oposición e de
procurar o aumento do apoio cidadán aos liberalizadores. Ao ampliarlle o
campo á oposición, a liberalización pode requirir unha acentuación da
represión. A conseguinte inestabilidade pode levar ao fracaso da liberalización,
e este pode (ou non) desembocar nunha etapa de democratización, que ten
unha etioloxía autónoma e se debe a factores tales como o desenvolvemento
económico, a complexidade social ou o interese das elites reformistas en
lexitimar electoralmente o réxime político. A democratización, que comeza cun
acontecemento dramático que augura a elección democrática dun novo
goberno, vai depender das posicións dominantes dos reformistas
liberalizadores no campo político gobernamental e dos reformistas
democráticos no campo político da oposición. En todo caso, o seu control
correspóndelles ás elites no poder, que –máis fortes que as opositoras–
estabelecen as regras do xogo, neutralizan o involucionismo e reteñen a opción
do retorno ao réxime autoritario. Un número limitado de membros das elites
políticas reformistas e opositoras moderadas negocian en segredo un novo
marco constitucional democrático que preserva determinadas institucións
políticas e económicas.
Os gobernos e as organizacións internacionais do centro do sistema
capitalista teñen interese en promover as democratizacións, pero, en realidade,
as transicións políticas son procesos internos, até o punto de reduciren os
actores e os factores externos –a dimensión internacional– á irrelevancia. Para
671