O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

hipótese de que a transición política só é posíbel se as relacións económicas
non se ven afectadas.
Daquela, por que se producen as democratizacións? Schmitter (1994,
20-22) desenvolve os modelos iniciais do repertorio funcional-pluralista que
vimos no capítulo 3 e senta as bases do modelo canónico nesta cuestión cando
apunta que a transición desde o goberno autoritario non é unha simple cuestión
de desenvolvemento económico ou de complexidade social. Se no modelo dos
requisitos sociais da democracia de Lipset (1992) se estabelece unha relación
entre os procesos de modernización e mais a democracia, de tal maneira que
son os sistemas sociais que reúnen as características estruturais de
desenvolvemento económico e de valoración das institucións (lexitimidade) os
que crean democracias estábeis, 222 o modelo canónico matiza que a
democratización obedede a unha morea de factores: (a) Para empezar, aos
cálculos e aos conflitos dentro do grupo dominante. En efecto, e como precisa
Huntington ([1991], 45-48), son as elites políticas as que, actuando a prol dos
seus intereses, dos seus valores e dos seus logros, cambian ou derruban os
réximes autoritarios e instalan e consolidan os réximes democráticos.
Atopamos aquí, como apuntábamos no capítulo 3, o grande peso que se lles
outorga ás elites para explicar os procesos de transición. (b) Ademais, a unha
rica casuística, da que se deduce que: en xeral, a combinación de causas que
producen unha vaga de democratización non explica outras vagas; dentro
dunha mesma vaga de democratización, as causas responsábeis do cambio de
réxime varían entre o comezo da vaga e o final; polo tanto, a democratización é
o produto dunha combinación de causas que varía dun caso a outro; non
abonda cun só factor para explicar o desenvolvemento da democracia; e
ningún factor individual é necesario para o desenvolvemento da democracia en
todos os países.
A transición cara á democracia: o ocaso dos duros
Os ditadores personalistas soen permanecer no poder todo o que poden, de tal
xeito que a vida do réxime se identifica coa vida do ditador. Polo tanto, os
148