O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

A gentleman will walk but never run 865
O último dos actores internacionais ao que imos aproximarnos neste momento
é Gran Bretaña, e imos facelo da man de Sartorius e Sabio (2007, 677-701),
pero tamén de Viñas Martín (2003, 41). A prioridade británica, xa desde o final
da Segunda Guerra Mundial, viña sendo a de garantir a estabilidade en
España, cuxo réxime non amosaba signos de debilidade. Así que, pouco antes
da morte de Franco, o Goberno laborista británico decidiu prestarlle un apoio
cauto, morno e escéptico a un proceso de evolución democrática en España no
que tivese cabida a solución monárquica encarnada en Juan Carlos de Borbón.
Dentro da esquerda, o PSOE considerábase como unha formación moderada
que conviña apoiar, ao tempo que se consideraba conveniente postergar a
legalización do PCE até despois das primeiras eleccións lexislativas.
Paradoxalmente, o Goberno británico consideraba fundamental a legalización
dos sindicatos libres en España.
A opinión pública conservadora –representada no xornal The Times–
non amosaba precisamente unha actitude ferozmente antifranquista, pero
apoiou os pasos que se foron dando durante o proceso formal de transición. A
implicación británica máis activa na transición española quedou basicamente
limitada aos sindicatos, que decidiron apoiar a Unión Xeral de Traballadores
fronte ás poderosas pero comunistas Comisións Obreiras. En canto aos
partidos políticos, o conservador amosou a súa preferencia pola Alianza
Popular de Manuel Fraga Iribarne, aínda que Margaret Thatcher asistiu a un
congreso da UCD en 1978, mentres os laboristas apoiaron o PSOE de Felipe
González. De feito, os laboristas comprometéronse a vetar a entrada de
España na CEE se non contaban co beneplácito do PSOE. Isto supuxo unha
notábel presión sobre o executivo español, que viu como o partido no goberno
dun país central da CEE puña nas mans do PSOE un recurso político moi
poderoso nun asunto de vital importancia para o país.
525