O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

apoucada contribuíu a modificar as posicións políticas da xerarquía
eclesiástica. Esta, porén, procedeu con rapidez a anular a oposición interna.
Foi xustamente a ritualización dos conflitos intracorporativos, que tivo
lugar na asemblea conxunta de bispos e sacerdotes celebrada en 1971, o
segundo elemento da estratexia eclesiástica. Visibilizáronse as loitas políticas
no seo da igrexa católica e encarriláronse as demandas dos cregos. A
asemblea avogou pola recepción do legado conciliar, pola abolición do
concordato de 1953, pola reforma política e pola separación e a cooperación
entre o Estado e a igrexa católica. A xerarquía corporativa utilizou o diálogo e a
negociación para consensuar demandas que, en parte destinadas a non ser
implementadas, serviron para desactivar a disidencia interna e para relegar os
axentes menos moderados a posicións marxinais. A funcionalidade deste
consenso intraeclesial é comparábel coa do consenso xeral no campo político.
Había que imposibilitar o cuestionamento dos intereses estruturais
predominantes (da xerarquía corporativa / das elites franquistas) a cambio da
promesa de inclusión dos sectores aspirantes ao poder (o clero contestatario /
a oposición democrática). A adaptación sistémica (a recepción conciliar / a
implantación do réxime democrático) viuse favorecida e axilizada pola
negociación entre diferentes sectores (a xerarquía / a base, os reformistas e os
aperturistas / os opositores demócratas), cun deles en situación de vantaxe (a
xerarquía / os reformistas e os aperturistas).
Cando a xerarquía eclesiástica implementou o terceiro elemento da
estratexia católica para o posfranquismo, é dicir, a anulación dos seus
movementos de base, desmantelou as organizacións especializadas obreiras
da ACE críticas verbo do réxime despótico e verbo da dirección corporativa
católica. Coa desaparición destes movementos, as bases católicas pasaron a
integrarse nos sindicatos de clase, dos que, de feito, constituíron unha parte
moi significativa.
O gran partido democratacristián vaticinado nos modelos canónicos para
o proceso de transición non chegou nunca a constituírse. Esta ausencia
debeuse, por unha banda, aos riscos electorais inherentes á vinculación do
catolicismo co réxime despótico franquista (e previamente co bando
nacionalista na Guerra Civil), e, por outra banda, á actitude negativa da
693