O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

ían estar máis asegurados nun contexto institucional democrático. Neste
sentido, Giner e Sevilla-Guzmán (1980, 218-221) constatan que a burguesía
buscou a fórmula política que máis lles conviña aos seus intereses como clase
hexemónica. Esta é a razón de que as “forms of autocratic and anti-
parlamentarian rule” puidesen deixar de ser convenientes nun contexto de certo
desenvolvemento económico, e de que aparecese como preferíbel o marco
político liberal, no que tivo lugar un “vast negotiating process”. No caso
español, de feito, a burguesía industrial xa mantiña relacións cos sindicatos
clandestinos desde o final dos anos cincuenta, cando constatara que a vía
pacífica era máis atractiva que a represiva:
This change in attitude, together with vast socio-structural changes, cultural
transformations – the rise of new subcultures, secularisation, the spread of new political
needs – precipitated the final loss of identity of the political formula of Francoism. [...]
Even certain sectors of the service classes – formerly highly loyal to the Chief of State
and all he stood for – began to ask for the introduction of restricted democratic
measures. Meanwhile, the most important legitimating body, the Church, had begun its
orderly and skilful withdrawal of support. These trends were fully apparent after 1969.
Con todo, o ditador foi quen de continuar gobernando despoticamente
até a súa morte, xa que contaba cunha notábel autonomía: sen respectar a liña
sucesoria, nomeou sucesor o príncipe Juan Carlos de Borbón –que se
comprometeu repetida e publicamente a continuar o franquismo sen Franco– e
permitiu a existencia das chamadas asociacións políticas, representantes do
pluralismo de clase dun réxime político que apoiaban con absoluta lealdade e
en aberta oposición a un sistema político multipartidista. Tras a morte de
Franco, no entanto, a continuación do réxime revelouse imposíbel sen
algunhas reformas técnicas suaves pero fundamentais da estrutura do Estado,
que a vella garda non deu implementado. Nun contexto de represión policial, de
axitación política democrática interna e internacional, de conflitividade laboral,
de rebelión guerrilleira no País Vasco e de terrorismo, o establishment
franquista –especialmente nos niveis altos das clases de servizo– abandonou o
Goberno e a vella garda. Despois da dimisión de Arias Navarro en xuño de
1976, 867 Juan Carlos I nomeou xefe do Goberno de España a Adolfo Suárez,
unha persoa cunhas inmaculadas credenciais franquistas 868 que recibiu o
528