O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

católicos e moitos sindicalistas franquistas oportunistas–, imposibilitou coa súa
actitude a unión da oposición democrática e frustrou a posibilidade de realizar os
ideais democráticos da cidadanía, incluída unha consulta sobre a cuestión
monarquía-república (que seguramente conduciría á desaparición da
monarquía). A operación, encabezada por Felipe González, de destrución da
unidade da oposición mediante a constitución, en 1975, da Plataforma de
Convergencia Democrática (xunto con democratacristiáns e algúns esquerdistas
testemuñais), case un ano despois do nacemento da Junta Democrática (que
agrupaba o groso do resto da oposición), preparou o contubernio socialista coa
dereita franquista. En 1976, a Junta Democrática integrouse na Platajunta
(Coordinación Democrática), xunto coa Plataforma de Convergencia
Democrática. 764 A división da oposición democrática foi aproveitada polo
Goberno de España, que, nese mesmo ano –e cos partidos políticos aínda sen
legalizar– 765 , convocou o referendo sobre a Lei para a reforma política. No canto
de procurar a recuperación da iniciativa e o aseguramento dunha posición
estratéxica firme mediante a defensa dun voto negativo tallante, acompañado
dunha declaración solemne de que a oposición só negociaría co Goberno de
España para constituír un executivo provisional en pé de igualdade que
preparase unhas eleccións limpas para elixir unhas Cortes constituíntes, o
contorno de Felipe González optou na campaña por defender unha ambigua
abstención.
O PCE e as demais formacións políticas á súa esquerda quedaron axiña
desprovistas de todo protagonismo no proceso de cambio. De feito, o PCE
converteuse nun aliado formal da monarquía instalada por mor do tropismo do
seu líder cara ao poder e os seus afagos 766 , de tal modo que o proceso de
cambio se substanciou no consenso entre o PSOE, a UCD e, en xeral, as forzas
monárquico-católicas. Despois de renunciar á única estratexia moralmente
honesta e politicamente segura, de non forzar o Goberno de España a conducir
o proceso pola vía da ruptura institucional e de entrar en chalaneos e en
compromisos, a oposición democrática xa non puido desfacerse de todos os
parafernalia –incluída a institución monárquica– que arrastraba o réxime aínda
vixente. O inesperado éxito da amálgama política socialista-neofranquista
baseouse sobre a desmemorización colectiva: a enorme fenda xeracional aberta
461