O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

adapta al orden secular, dominándolo y siendo a su vez dominada por él. Esta
caracterización ideal-típica es la clásica, elaborada en su día por Ernst Troelsch.
[...] Todas las iglesias [...] poseen un alto grado de organización, de dominio
directo o indirecto sobre la sociedad secular, de profesionalización de sus sacerdotes y
acólitos, es decir un clero y una jerarquización de su personal profesional y ordenado:
sus obispos, párrocos, presbíteros, frailes, monjas, sacristanes y demás oficios sacros,
por mentar sólo los de la tradición cristiana.
Como xa vimos neste mesmo capítulo, Bourdieu achégase moito ao
repertorio corporatista, que, segundo nos recorda Williamson (1989, 75-76),
concibe as interest associations “in bureaucratic terms rather than in democratic
ones”, na medida en que están fortemente centralizadas baixo a influencia
dominante da dirección, que non se limita a reflectir os intereses dos membros
da corporación, senón que “play a decisive part in determining these interests”.
De feito, no texto fundacional do repertorio corporatista (Schmitter, 1974, 124),
que estudamos no capítulo 9, xa se define a igrexa católica como unha
corporación premoderna. No capítulo 10 atopámonos tamén coa idea da igrexa
católica como corporación intermedia.
De todos os xeitos, e como observa Alemann 519 , a inclusión das igrexas
entre os grupos de interese non é pacífica, sobre todo nos casos nos que
gozan dun estatuto especial que as diferencia das asociacións 520 en xeral. 521
En Alemaña –pero o mesmo podería dicirse de España, mutatis mutandi–, as
igrexas non son grupos de interese nin xuridicamente nin de acordo co seu
autoconcepto. É habitual definir as igrexas como comunidades de ideas que,
teoloxicamente, se sitúan por riba dos grupos de intereses. Así, a igrexa
católica enténdese como unha comunidade de salvación de carácter divino, 522
e mesmo as súas numerosísimas asociacións (incluídas as partidarias)
representan esta Weltanschauung, aínda que os seus campos de actuación
social, cultural e política sexan enormemente heteroxéneos, xa que se trata
sempre de formar comunidades católicas nos máis diversos ámbitos sociais e
de ofrecer respostas católicas ás diferentes cuestións, por exemplo ás
sociopolíticas. Pero desde a perspectiva da ciencia social, as igrexas deben ser
consideradas como un tipo especial de asociacións, xa que actúan socialmente
como grupos que defenden os intereses dos seus membros e dos seus
dirixentes cara a dentro e cara a fóra –en asuntos tales como o ensino da
338