O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

O novo réxime permitiu o paso do aconfesionalismo nominal ao
criptoconfesionalismo fáctico, 772 ao estabelecer unha forma de hexemonía
pública da igrexa católica nacida do punto 3 do artigo 16 da Constitución de 1978
e dos acordos entre o Estado e a igrexa católica de 1979. Os acordos
xestáronse, unha vez máis, de costas á opinión pública e no segredo dos
despachos. O artigo 16.3 da Constitución ditouse polas forzas políticas que
dirixían o labor do relatorio constitucional, no seu subterráneo propósito de seguir
privilexiando a igrexa, sen verdadeiro debate parlamentario, coa complicidade
dos medios de comunicación e a pasividade dunhas esquerdas que renunciaron
a defender os principios irrenunciábeis da laicidade como fundamento dunha
democracia de nova planta. A imprecisión xurídica do seu texto e a súa
ambigüidade xeral agachan o criptoconfesionalismo da Constitución, cuxo artigo
16.3 –unha norma inconstitucional– 773 serviu para enmascarar a actualización
constitucional da tradicional hexemonía da igrexa católica. As demais confesións
ás que alude o artigo teñen o papel práctico de comparsas na confirmación do
case-monopolio da relixión católica, dada a súa irrelevancia sociolóxica. Pero
aludir a elas representa unha inmellorábel coartada redaccional, perfectamente
calculada pola propia igrexa e polos pais constitucionais, para exhibiren o seu
espírito pluralista e, sobre todo, para vestir cunha linguaxe de falsa
imparcialidade a descarada confirmación dos privilexios da igrexa, que se cobre
así cun manto de formal respectabilidade.
A igrexa católica conseguiu (como ningunha outra fe relixiosa do mundo),
que o seu estatuto especial fose pactado de poder a poder, de soberanía a
soberanía, entre o Estado e a Sé romana, mediante concordatos ou acordos.
Desta maneira, a igrexa segue a atribuírse unha soberanía xurídico-política que
rompe o principio de igualdade do artigo 14 da Constitución cun recoñecemento
–democraticamente espurio e exorbitante– que crea unha situación anómala e
única no seo da comunidade internacional: cuns instrumentos xurídicos de
obrigado cumprimento –mentres non se denuncien por algunha das partes–
provócase unha restrición da soberanía do Estado que xera efectivamente un
espazo de soberanía da igrexa católica dentro do corpo político nacional. A
igrexa logra imporlle ao Estado que a recoñeza como un ente de dereito público
no ámbito xurídico nacional e como suxeito plenamente soberano no ámbito
466