O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

Berger (1981b, 34-35), o corporatismo supón a redistribución das funcións
políticas entre as corporacións, os partidos e o goberno, na que as
corporacións asumen unha serie de tarefas que superan con moito o que sería
concibíbel na visión pluralista. As corporacións xa non se limitan a expresar
intereses senón que os xeran e llelos inculcan aos seus membros; xa non se
limitan a transmitirlles demandas ás esferas de autoridade nas que se adoptan
as decisións, senón que participan nesas esferas e na execución das politicas.
Practicamente non queda ningunha función das que no repertorio pluralista se
consideran reservadas aos partidos políticos e ao goberno que non estea
desempeñada polas corporacións.
Polo tanto, o Estado pode verse afectado pola negativa corporativa a
colaborar na preparación ou na implementación dunha medida, porque, como
recordan Alemann e Heinze (1981, 46-47), o Estado xa depende en boa
medida da capacidade técnica das corporacións, das que tamén se aproveita
cando delega nelas unha parte importante das políticas sociais (v.g. as que
asumen as grandes igrexas) e cando se desfai da necesidade de tomar
determinadas decisións. Máis sinteticamente, Williamson (1989, 3 e 106-110)
observa que as “associations do not just make demands on the public
authorities, they also perform a quasi-public role of regulating their members on
behalf of the state”. Se as corporacións pactan co Estado a asunción deste tipo
de funcións reguladoras é porque perciben a autorregulación como preferíbel á
intervención directa do Estado, na medida en que, “by having some control over
the way agreements are implemented, the association and its members will
benefit from a measure of discretion which will ‘soften’ the impact somewhat”, á
parte de que “the public status gained by the associations’ leaders and officials
will itself be an incentive to them”. E se o Estado renuncia a unha intervención
directa é, entre outras razóns, porque hai moitos ámbitos nos que a eficacia da
intervención estatal é limitada, porque o private interest government erosiona a
lexitimidade estatal menos do que o fai a intervención directa e porque este tipo
de arranxos reduce os custos administrativos do Estado.
Evidentemente, este sistema parece ter vantaxes para todos. Non se
trata dun xogo de suma cero, cos seus gañadores e os seus perdedores, senón
dun proceso de adaptación estratéxica recíproca, na que ambas partes buscan
298