O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

internacional, e non como unha asociación relixiosa sometida en todo ao dereito
común, o cal pon en evidencia a vocación de poder que caracteriza a igrexa e
sobarda o ámbito xurídico no que deben situarse as normas que regulen as
relacións do corpo político coas relixións desde un punto de vista laico –como
premisa necesaria dunha auténtica tolerancia–, que é o do dereito privado
común.
No momento no que a Constitución se someteu a referendo popular, os
partidos políticos e o Goberno de España, dun xeito irregular, xa asumiran a
tradición nacionalcatólica e lle concederan á igrexa católica unha posición de
exorbitantes privilexios mediante acordos internacionais coa Santa Sé que só
necesitarían a formalidade dunha simple sinatura do executivo sete días despois
de entrar en vigor o artigo 16 da Constitución. De maneira que o que dispón o
apartado 3 do artigo 16 é, de intención e de feito, unha aconfesionalidade
simulada e astutamente calculada polas dúas partes na sombra. A redacción do
parágrafo é un cheque en branco que pode incluír o que unha e outra parte, de
común acordo, queiran en cada momento. En conclusión, un Goberno de
España clerical foi quen comprometeu a soberanía do pobo español cando
preparou un artigo deliberadamente enganoso que serviu de coartada a
posteriori do que se negociara e concedera moito antes. Coa Constitución de
1978 e os acordos de 1979, a igrexa conseguiu construír un baluarte.
Os actuais privilexios da igrexa católica
Actualmente están xeneralizados uns modos concretos de aplicar os acordos de
1979 e unhas prácticas viciosas –xeradas tamén pola pauta constitucional– no
comportamento das autoridades civís que violan a letra e o espírito de
imparcialidade que pretende impor a Constitución. Estamos en presenza, pois,
dunha declaración constitucional de aconfesionalidade que resulta moi
vantaxosa para a igrexa actual porque a exonera de corresponsabilidade política
formal, e tras a que se agacha, polo tanto, unha especie de confesionalismo
fáctico. E foi un Goberno de España aínda confesional –dominado por
monárquicos e católicos, a dereita e o centro do arco político– o que introduciu
467