Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

Ahmed ibni Teymiyye, Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” rûhuna, ancak
islâmiyyetin izn verdiği şey, meselâ, salevât ve ezân düâsı okunur. Kur’ân-ı
kerîm okunamaz dedi ise de, (Fetâvâ-i fıkhiyye) kitâbında buyuruyor ki, sevâb hediyye
etmek için, izn lâzım değildir. Nitekim, Abdüllah ibni Ömer “radıyallahü
anhümâ”, Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” için, vefâtından sonra, ömre
yapdı. Hâlbuki, ömre yapmasını vasıyyet etmemişdi. Bunun gibi, İbnül-muvaffık,
Cüneyd-i Bağdâdî için yetmiş hac yapdı. İbni Serrâc, Peygamberimiz “sallallahü
aleyhi ve sellem” için, onbinden fazla hatm okudu ve kurban kesdi. (Fetâvâ-i
hadîsiyye) sâhibi buyuruyor ki, ümmetin hediyyeleri sebebi ile Resûlullahın
“sallallahü aleyhi ve sellem” derecesi yükselir. Nitekim, kendisi, (Yâ Rabbî! İlmimi
artdır!) diye düâ buyururdu.
Kabr ziyâret ederken, kabr üzerinde oturmak, uyumak mekrûhdur. Mezârlıkdaki
yolu, kabrler üzerinde, sonradan yapılmış zan eden kimse, bu yoldan geçmez.
Bir kabre Kur’ân-ı kerîm okumak için, yanındaki eski kabrlerin üstüne basmak ve
oturmak îcâb ederse, mekrûh olmaz. Yeni kabr üzerine, yine oturulmaz.
Mezârlıkdaki yeşil otları, dalları koparmak da mekrûhdur. Kuru otları koparmak
câizdir. Kabr üzerine çiçek ve ağaç dikmek meyyite fâidelidir, iyidir. Buna verilecek
parayı, nemâz kılan fakîre sadaka vermek dahâ iyidir.
(Fetâvâ-ı Hindiyye)de, Kerâhiyyet kısmının onbirinci bâbında diyor ki, (Kabristânda
bulunan ağaç, orası kabristân yapılmadan evvel yetişmiş ise, toprak sâhibinin
mülkü olur. Ağacı ve meyvelerini dilediğine verir. Sâhibsiz toprak olup, halk
tarafından kabristân yapılmış ise, ağaçlar, meyveler ve toprak, önceden gelen
âdete göre kullanılır. Ağaçlar, kabristân yapıldıkdan sonra yetişmiş ise, bunları diken
ma’lûm ise, o kimsenin mülkü olurlar. Bunları ve meyvelerini fakîrlere sadaka
verir. Ağaçlar, kendiliklerinden yetişmiş iseler, diken kimse bilinmiyorsa, hâkimin
karârı ile amel olunur. İsterse, satdırıp, parasını kabristânın ihtiyâclarına sarf
etdirir. Şehrde olsun, köyde olsun, ağaçdan sokağa düşmüş, ceviz gibi çürümiyen
meyveleri, sâhibinin izn vermiş olduğu haber alınırsa, alıp yimek câiz olur. Çürüyecek
meyve ise, sâhibinin yasak etdiği bilinmedikce alıp yinilebilir. Alıp, evine
götürmek câiz değildir. Nehrin götürdüğü meyveleri, tahta parçalarını alıp toplamak
câizdir. Sokakda çeşidli yerlerden toplanan ceviz dâneleri, satılabilecek mikdârı
bulsa dahî, halâl olur. Hepsini birlikde, bir yerde bulursa, (lukata) olur).
Vakf kabristândaki ağaçlar, meyveler, vakfın şartına göre kullanılır. Şartı bilinmiyorsa,
hâkimin karârı ile amel olunur. (Hindiyye)de ve (Kâdîhân)da, lukata ve vakf
bahsleri sonuna bakınız!
Cenâzeyi gündüz gömmek müstehab olup, gece gömmek de câizdir.
Kemikleri kırmak, açıkda bırakmak, yakmak, diriye olduğu gibi, ölüye de eziyyet
verir, harâmdır. Zimmînin, ya’nî gayr-i müslim vatandaşların da kemiklerini kırmak,
yakmak câiz değildir. Çünki bunları, diri iken incitmek harâm olduğu gibi, ölülerini
de incitmek câiz olmaz. Ehl-i harbin kabrini açmak câizdir. Onların ölüsünü
de yakmak câiz değildir. (Kâmûs-ül-a’lâm)da diyor ki, (Hindistânda, Berehmen
kâfirleri, mevtâlarını Ganj [Kenk] nehrine atıyorlar. Timsahlar parçalıyor, yiyorlar.
Pis kokular ve kolera gibi, sârî hastalıklar hâsıl olduğundan, ma’bedlerinde yakıp,
küllerini bu nehre atmağa başladılar.) Abdül’Azîz Dehlevî “rahmetullahi teâlâ
aleyh”, Abese sûresinin tefsîrinde diyor ki, (Allahü teâlâ, meyyitin toprağa gömülmesini
emr eyledi. Hindû kâfirleri ölülerini yakıyorlar. Ölü yakılınca, beden gözden
gayb oluyor. Rûhun beden ile bağlılığı hiç kalmıyor. Ölü gömülünce, rûh bedene
ve bedenin bulunduğu mezâra bağlı kalır. Rûhun bağlı bulunduğu belli yer
olur. İnsanlar burasını ziyâret ederek, rûhları meyyitin rûhu ile tanışırlar. Fâideleşirler.
Okunan âyetlerin, düâların ve sadakaların sevâbları rûha kolay vâsıl olur.
Dirilerin de, Evliyânın, sâlihlerin rûhlarından istifâdeleri kolay olur). Bundan
sonraki, altmışıncı maddede, bu konu dahâ geniş açıklanmışdır.
– 1011 –