Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

mezhebden olur. Otuzaltıncı mektûbdan terceme, burada temâm oldu.
[Eshâb-ı kirâm “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” arasındaki ayrılıkları iyi
ve doğru anlamak için, güvenilen ve herşeyi açık ve ayrı ayrı anlatan i’tikâd kitâblarını
okumalıdır. Sonradan yazılan târîhlere, birbirini tutmıyan çürük sözlere, böyle
olan ansiklopedilere, gazetelere aldanmamalıdır!
Ne kadar şaşılır ki, Cevdet Pâşa (Kısas-ı Enbiyâ) kitâbında, (Hazret-i Alî, kendi
hükûmetinin za’îflediğini, Mu’âviyenin kuvvetinin artdığını görünce, müte’essir
olarak, elem çekerek, Mu’âviyeye ve ayrıca altı kişiye bed düâ etmeğe başladı.
Mu’âviye, bunu işitince, o da Alîye ve ibni Abbâsa ve Hasen, Hüseyne bed düâ
etmeğe başladı) diyor. Deve ve Sıffîn vak’alarını anlatırken de Eshâb-ı kirâmdan
“aleyhimürrıdvân” birkaçı için şânlarına yakışmıyan kelimeler kullanıyor. Şemseddîn
Sâmî de (Kâmûs-ül-a’lâm) kitâbında, hazret-i Mu’âviye ve ba’zı Sahâbî için,
müslimânın söyliyemiyeceği cümleler yazarak, saygısızlık göstermekdedir. Bunun,
böyle saygısızlık göstermesine, pek de şaşılmaz. Çünki bu, (Toprak) ismindeki kitâbında,
Allahü teâlâya karşı da saygısızlık gösteriyor. Hâlık-ı teâlâyı, esîr, madde
derekesine düşürmekden çekinmiyor. Fekat, Cevdet Pâşanın pek safcasına, Abbâsî
târîhlerine, mezhebsizlerin kitâblarına aldanması, insanı hayrete düşürmekdedir.
Çünki, onun (Kısas-ı Enbiyâ)sı, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem”
hayâtını ve islâm târîhini, geniş ve açık yazan, doğru olarak tanınan, güvenilir, kıymetli
bir kitâbdır. İslâm târîhini öğrenmek istiyenlere, tavsıye edilecek kitâbların
önünde gelmekdedir. Eshâb-ı kirâm “aleyhimürrıdvân” arasındaki muhârebeleri,
bunların sebeblerini de insâflı ve doğru yazmakdadır. Meselâ dörtyüzotuzsekizinci
(438) sahîfede diyor ki: (İrtidâd tehlükesi birdenbire büyüdü. Her tarafı
dehşet bürüdü. Yemendeki ve başka yerlerdeki me’mûrlar geri gelmeğe, kara haberler
getirmeğe başladılar. Müslimânlar karanlık gecede yağmura tutulmuş koyun
sürüsü gibi şaşkına döndü. Mürtedlerin sayısı yanında müslimânlar pek az idi.
Fekat, Resûlullahın halîfesi, zemân-ı se’âdetdeki gelişmeyi hiç değişdirmemeğe ve
Resûlullahın niyyetlerini yerine getirmeğe karârlı idi. Mürtedlerle muhârebeyi göze
aldı. Her tarafa birlikler gönderdi. Medîneye hücûma hâzırlanan düşman üzerine,
gece bir şiddetli çıkış yaparak, sabâha kadar savaşdı. Hepsini dağıtdı. Yanındaki
askerlerle birlikde, uzakdaki mürtedlerle muhârebeye gitmek üzere devesine
bindi. Fekat, hazret-i Alî “radıyallahü anh”, halîfenin devesinin yularını tutup,
ey Resûlün halîfesi! Nereye gidiyorsun? Sana Resûlullahın Uhud muhârebesinde
söylediğini söylerim. O gün sana, (Kılıcını kınına sok! Ölümünle bizi yakma!) buyurmuşdu.
Vallahi, sana bir hâl olur ise, müslimânlar, senden sonra düzen bulmaz
dedi. Eshâb-ı kirâmın hepsi, hazret-i Alîyi “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” tasdîk
etdi. Halîfe hazretleri Medîne-i münevvereye döndü.
Halîfe seçilmesindeki sert konuşmalarından hemen sonra, birbirlerine karşı olan
sevgilerine bakınız! Kimseye boyun eğmeyen, halîfe seçimine çağrılmadı diye, hazret-i
Ebû Bekre oy vermesini gecikdiren, Allahın arslanı, hazret-i Alî “radıyallahü
teâlâ anhüm ecma’în” şimdi onun muhârebeye gitmesini önlüyor. Eğer, kalbinde
ona karşı ufak bir kırıklık olsaydı, halîfe harbe gitsin de, ona birşey olursa, yerine
ben geçerim diye düşünür, hiç olmazsa, gitmesine karışmazdı.
Hazret-i Sıddîk gibi, din uğrunda, aslâ cânını esirgemeyen bir zâtın da, cihâd gibi
mühim bir ibâdete başlarken, hiç kimsenin sözü ile, bundan vaz geçmeyeceği
meydânda iken, niyyetinden dönmesi, ancak hazret-i Alînin fikrinin ve sözünün
doğru olduğuna güvenmesinden ve ona uymasından ileri geldiği şübhesizdir.
Hepsinin düşüncesinin ve konuşmasının, hep islâm dînine hizmet niyyeti ile olduğu,
buradan da anlaşılmakdadır “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în”.
Eshâb-ı kirâmdan “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” birkaçının dünyâya düşkün
olduğunu sanan ve yazan sapıklar, onların böyle davranmalarına dikkat etselerdi,
bu büyük zâtlara karşı, kötü zanda bulunmak günâhından kurtulurlardı).
– 514 –