Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

63 — İKİNCİ CİLD, 13. cü MEKTÛB
Bu mektûb, Mirzâ Şemsüddîne yazılmışdır. Onun mektûbuna cevâb vermekde
ve zâhir âlimlerinin ve tesavvufcuların ve Peygamberlerin vârisleri olan râsih
ilmli âlimlerin hâlini bildirmekdedir:
Allahü teâlâya hamd olsun ve Onun Peygamberine salât ve selâm olsun! Size ve
doğru yolda olanlara düâlar ederim. İhsân ederek göndermiş olduğunuz şerefli mektûbunuzu
kıymetli kardeşim şeyh Muhammed Tâhir getirdi. Okuyunca bizleri sevindirdi.
Sizinle buluşuncıya kadar, (Mektûbât)daki nasîhat verici mektûbları okumakdayım
diyorsunuz. Kıymetli efendim! Nasîhat vermek, dînimizin birinci vazîfesidir
ve Peygamberlerin en üstününe uymakdır “Ona ve hepsine üstün düâlar ve
her dürlü selâmlar olsun”. Âlimlerin dinden ellerine geçen şey ve Resûlullaha uymaları,
önce i’tikâdlarını düzeltmekdir. Sonra, ahkâm-ı islâmiyye bilgilerini öğrenmek
ve öğrendiklerini yapmakdır. Tesavvuf büyüklerinin ellerine geçen ise, âlimlerin
kavuşdukları ile birlikde, hâller, vecdler ve tesavvuf bilgileri ve ma’rifetleridir.
Peygamberlerin vârisleri oldukları müjdelenmiş olan (Ulemâ-i râsihîn)in dinden
ve Resûlullaha uymakdan ellerine geçenlere gelince, bunlara din âlimlerinin ve
tesavvufcuların kavuşdukları nasîb olduğu gibi, kendilerine nice gizli ve ince bilgiler
de ihsân edilmişdir. Bu gizli ve ince bilgiler, Kur’ân-ı kerîmdeki (Müteşâbihât)
denilen örtülü, kapalı âyetlerle gösterilmekdedir. Te’vîl ederek, ya’nî meâlen bildirilmişlerdir.
[Ehl-i sünnet âlimleri, açık bildirilmemiş olan, ya’nî, ma’nâları şübheli
olan âyet-i kerîmeleri (Te’vîl) etmişlerdir. Te’vîl, bir kelimenin muhtelif ma’nâlarından,
islâmiyyete uygun olanı seçmekdir.] Resûlullaha tam uyan, bu râsih ilmli
büyüklerdir. Peygamberlerin vârisleri, yalnız bunlardır. Resûlullaha tam uydukları
için ve Peygamberlere vâris oldukları için, Peygamberlere ihsân olunan ni’metlerden
bunlara da pay düşmekdedir. O büyüklerin gizli bilgileri, bunlara da duyurulmakdadır.
Bunun için, (Ümmetimin âlimleri, İsrâîl oğullarının Peygamberleri gibidir!)
müjdesi ile şereflenmişlerdir. [Bu hadîs-i şerîfin sahîh olduğu, kitâbımızın ikinci
kısmının, beşinci maddesinde de yazılıdır.] O hâlde, siz de Peygamberlerin en üstününün
ve âlemlerin Rabbinin sevgilisinin yoluna sarılınız! Böylece, se’âdet derecelerinin
en yükseği olan, Ona vâris olmak derecesine kavuşmağa çalışınız!
64 — ÜÇÜNCÜ CİLD, 62. ci MEKTÛB
Bu mektûb, mubârek oğlu Muhammed Ma’sûm “medde zillühül’âlî” için yazılmışdır.
İnsanın aslının adem olduğunu, ademde hiçbir iyilik bulunmadığını bildirmekdedir:
İnsanın hakîkati, ya’nî zâtı, kendisi, onun nefsidir. Buna, (Nefs-i nâtıka) denir.
İnsan, ben deyince, nefsini göstermekdedir. Bu nefs-i nâtıkanın hakîkati, aslı da,
(Adem)dir. [Adem, yokluk demekdir.] Adem üzerine, vücûd [ya’nî varlık] ışıkları
ve vücûdün sıfatları gelmiş olduğu için, kendini var sanmışdır. Kendini diri, âlim,
kâdir sanmakdadır. Hayât, ilm gibi güzel sıfatları, kendinin sanmış, bunların bulunmasına
kendisi sebeb oluyor sanmışdır. Bunun için, kendini kâmil ve iyi bilmekdedir.
Bütün kötülüklerin kaynağı olan ademden kendisine gelmiş ve öz malı olmuş
bulunan kötülükleri, kusûrları unutmuşdur. Bir kimse, Allahü teâlânın lutfüne,
ihsânına kavuşarak, katmerli câhilliğinden ve yanlış inancından kurtulursa, kendinde
bulunan iyiliklerin, güzelliklerin, kendi malı olmadığını, başka yerden geldiklerini,
bunların varlıkda kalmalarına kendisinin sebeb olmadığını anlar. Kendi
hakîkatinin, özünün, bütün kötülüklerin kaynağı olan adem olduğuna inanır. Allahü
teâlâ ihsân ederek, bu inanışı kuvvetlenirse ve kendindeki kemâlleri, iyilikleri
sâhibine geri verip, bu güzel emânetleri yerine teslîm ederse, kendini yalnız
adem bilir. Kendinde hiçbir iyilik göremez. Bu zemân, kendinin ne adı kalır, ne nişânı,
izi kalır. Ne maddesi kalır, ne eseri kalır. Çünki kendi, yalnız ademdir. Adem
– 754 –