Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

mubârek ismler ile muska yazmak câiz olmaz. Harâm olur. Harfleri ayrı ayrı yazmakla
da câiz değildir. İster müslimân yazsın, ister kâfir yazmış olsun, bir muskayı
kullanmak için, içinde küfr veyâ harâm olan yazının bulunmadığını bilmek lâzımdır).
(Mevâhib-i ledünniyye)de diyor ki, (Üç şart bulununca, Rukye câiz olur:
Âyet-i kerîme ile veyâ Allahü teâlânın ismleri ile olmakdır. Arabî lisânı ile veyâ
ma’nâsı anlaşılan lisân ile olmalıdır. Rukyenin, ilâc gibi olup, Allahü teâlâ dilerse
te’sîr edeceğine, te’sîrini Allahü teâlânın verdiğine inanmakdır. Göz değen kimseye,
Peygamber efendimizin bildirdiği şu ta’vîzi okumalıdır: (E’ûzü bikelimâtillâhittâmmâti
min şerri külli şeytânın ve hâmmatin ve min şerri külli aynin lâmmetin).
Bu ta’vîz her sabâh ve akşam üç def’a okunup kendi üzerine veyâ yanındakilerin
üzerine üflenirse, göz değmesinden ve şeytânların ve hayvanların zararından korur).
Bir kimseye okurken, E’ûzü yerine (Ü’îzüke) denir. İki kişiye okurken (Ü’îzükümâ)
denir. İkiden fazla kimseye okurken, (Ü’îzüküm) demelidir].
Hulâsa, Muhbir-i sâdık [ya’nî hep doğru söyleyici] ne bildirdi ise ve Ehl-i sünnet
âlimleri “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” din kitâblarında ne yazdı ise, onları
yapmağa canla başla çalışmalıdır. Bunların aksini şiddetli zehr bilmelidir ki,
sonsuz ölüme sürüklerler. Ya’nî, ebedî ve çeşid çeşid azâblara sebeb olurlar.
Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” efendimizin huzûrunda bulunan
kadınlar, bunların hepsini kabûl etdi ve yalnız söz ile ahd etdiler. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” bunlara hayr düâ etdi ve afvlarını diledi. Bu düâlarının
kabûl olduğu tam umulur ve hepsinin afv olduğu ma’lûm olur. Ebû Süfyânın zevcesi
ve Mu’âviyenin “radıyallahü anhümâ” annesi olan Hind “radıyallahü anhâ”
bunların arasında idi ve hattâ başkanları idi. Kadınlar nâmına o konuşmuşdu. Bu
ahdından ve bu istigfâr düâsına kavuşmasından dolayı, kazandığı çok umulur.
Müslimân kadınlardan herhangisi de, bu şartları kabûl ederek, bunlara uyarsa,
bu sözleşmeğe dâhil sayılır ve bu düâdan fâidelenir. Nisâ sûresi, yüzkırkyedinci [147]
âyetinin meâl-i şerîfi: (Allahın ni’metlerine şükr eder ve îmân ederseniz, Allah size
niçin azâb etsin?)dir. Ya’nî azâb etmez. Allahü teâlâya şükr etmek, Onun dînini
kabûl etmek demekdir ve islâmiyyetin ahkâmını yapmak demekdir. [Bunu,
102.ci sahîfedeki onyedinci [17] mektûb tercemesinde okuyunuz!]. Cehennemden
kurtulmak için, i’tikâdda ve amelde, dînin sâhibine “sallallahü aleyhi ve sellem”
uymakdan başka çâre yokdur. Üstâd aramakdan maksad, islâmiyyeti öğrenmekdir.
Onlardan görerek, i’tikâdda ve islâmiyyete uymakda kolaylık elde etmekdir.
Yoksa, istediğini yapıp, istediğini yiyip de, mürşidin eteğine yapışarak azâbdan kurtulmak
yokdur. Böyle sanmak, tam bir hayâle kapılmakdır. Kıyâmetde izn verilmeden
kimse, kimseye şefâ’at edemiyecekdir. İzn alan da, râzı olduğuna şefâ’at edecekdir.
Râzı etmek için islâmiyyete uymak lâzımdır. Bundan sonra, insanlık îcâbı
kusûru bulunursa, ancak böyle kusûrlar, şefâ’atle afv olacakdır.
Süâl: Kusûrlu olan, günâhı olan kimseden râzı olurlar mı?
Cevâb: Allahü teâlâ, onu afv etmek isterse ve afv için sebeb araya korsa, o kimse,
görünüşde günâhı bulunsa bile, elbette râzı olunmuşlardan demekdir. Allahü
teâlâ hepimizi râzı olduğu kullardan eyliye! Âmîn.
TENBÎH: Sihr (Büyü): Cinlerin insanlarda yapdıkları hastalıklardır. Müslimân
cinlerden insanlara zarar gelmez. Cinler her şeklde görünür. Kâfir cinler, sâlih insan
şekline de girer. Kâfir insanlar gibi, bir iyilik yapınca, küfre, fıska da sebeb olurlar.
Arkadaşlık etdiği insanın göstereceği kimselerde hastalık, sihr yaparlar. Bu hastalıkdan
kurtulmak için, bu cinni öldürmek veyâ kovmak lâzımdır. Cinnin zararından
kurtulmak için, en te’sîrli iki silâh, (Kelime-i temcîd) ve (İstigfâr düâsı)dır. Kelime-i
temcîd, (Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâhil aliyyil azîm)dir. Bunu okuyandan
cinlerin kaçdığını, büyünün bozulduğunu, imâm-ı Rabbânî 174.cü mektûbunda
ve istigfâr düâsının, derdlere devâ olduğu hadîs-i şerîflerde bildirilmişdir.
– 785 – Se’âdet-i Ebediyye 3-F:50