Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

le girebilir. Çok güzel sûretlere girerler. İhtilâma sebeb olurlar. Peygamberlerden
“aleyhimüsselâm” ve Evliyâdan çoğu şeytânı görmüş ve konuşmuşdur. Her ne şeklde
olursa olsun, cinni gören kimse, hep ona bakarsa cin şeklini değişdiremez.
Gözden kaçamaz. Ona sorup cevâb alınabilir. Bir ân başka tarafa bakılırsa, hemen
kendi şekline girip gayb olur. İmâm-ı Şâfi’î “rahmetullahi aleyh”, (Cinni kendi şeklinde
gördüğünü iddi’â eden kimsenin şâhidliği kabûl olmaz!) buyurdu. Çünki, hayâli
kuvvetli olanlar, bulunmıyan şeyleri görüyorum sanır. Hayâlleri [illüziyonları]
birşey sanır. Sihr yapılmış kimseler de, böyle hayâller görüp, bunları cism zan
eder. Hayâli fazla olanlara, çirkin şeyler güzel görünür. Çirkin tarafları görünmez.
Dünyâya düşkün olanlara, dünyânın herşeyi böyle görünür. Çirkinlikler, güzel görünür.
Fekat uyanık olanlar, keskin görüşlüler, herşeyin doğrusunu görüp aldanmaz.
İnsanın cin ile tanışması, arkadaş olması, kıymetli birşey değildir, zararlıdır. Onlarla
konuşmak, fâsık insanla arkadaşlık etmek gibidir. Onlarla tanışan kimse, fâide
görmemişdir. Muhyiddîn-i Arabî “kuddise sirruh” (Fütûhât) kitâbının ellibirinci
bâbında buyuruyor ki: (Hiçbir insan, cinden Allahü teâlâya âid bir bilgi
edinmemişdir. Çünki, cinnin din bilgileri pek azdır. Onlardan dünyâ bilgileri edineceğini
sanan kimse de, aldanmakdadır. Çünki, fâidesiz şeyle vakt geçirmeğe sebeb
olurlar. Onlarla tanışanlar, kibrli olur. Hâlbuki, Allahü teâlâ, kibrli olanı
sevmez). (Reşehât)da molla Câmî hazretlerinin halîfesi, Abdülgafûr-i Lârî, Muhyiddîn-i
Arabînin bir risâlesinde şöyle buyurduğunu bildiriyor: (Cinnin ilk babaları
İblîs değildir. İblîs, cin tâifesindendir. Cin, ateş ve havadan yaratıldığı için çok
latîfdirler. Çabuk hareket ederler. İnsan bunlara hafîf çarpınca, hemen ölürler. Bunun
için, ömrleri kısadır. Din bilgileri azdır. Kibrli olduklarından, birbirleri ile, hep
mücâdele, muhârebe ederler. Ateşden müte’essir olmazlar. Cehennemlik olanları,
Zemherîrde, ya’nî soğuk Cehennemde azâb göreceklerdir. İblîs ve çocukları, hak
ve sevâb olan iyi şeyleri yapmağı da insana hâtırlatırlar. Fekat, bunları yaparken,
nefsde ucb, riyâ hâsıl olarak veyâ farzın kaçırılmasına sebeb olarak, insan çok günâha
girer). Cin ile tanışmağa özenmemeli, Evliyâ-i kirâmın rûhâniyyetlerinden
istifâde etmeğe çalışmalıdır. Evliyânın rûhları, görünmeden de, kendi beşerî şeklinde
görünerek de, sevdiklerine fâide verir ve belâlardan korur. Onları tanımağa,
sevmeğe ve sevilmeğe uğraşmalıdır.
(Hadîkat-ün-nediyye)de, bütün bedenin âfetlerini bildirirken, yazılı olan hadîs-i
şerîfde buyuruluyor ki, (Tetayyur eden ve tetayyur olunan ve kâhinlik yapan ve
kâhine giden ve sihr, büyü yapan ve yapdıran ve bunlara inanan, bizden değildir.
Kur’ân-ı kerîme inanmamışdır). Tetayyur, uğursuzluğa inanmakdır. Kâhinlik,
cinden bir arkadaş edinip, olmuş ve olacak şeyleri ona sorup, ondan öğrenmek ve
bunları başkalarına bildirmekdir. Cinle tanışan falcılar ve yıldıznâmeye bakıp, sorulan
herşeye cevâb verenler böyledir. Bunlara ve büyücülere gidip, söylediklerine,
yapdıklarına inanmak, ba’zan doğru çıksa bile, Allahdan başkasının herşeyi
bildiğine ve her dilediğini yapacağına inanmak olup, küfr olur.
İbni Hacer-i Hiytemî, (Fetâvâ-yı hadîsiyye)nin yüzyirminci sahîfesinde diyor ki,
(Birinin kolunu kesip, sonra yapışdırmak, kendi ağzına, bedenine bıçak, kama sokup
çıkarmak gibi gösteriler yapan tarîkatcılar, bu gösterilerini sihr, göz boyamak
şeklinde yapıp, kerâmet gösterdiğini söylerse, hâkim tarafından öldürülür. Başka
şeklde yapıyorsa, öldürülmez. Fekat, ağır cezâlandırılır. Mâlikî âlimlerinden Abdüllah
ibni Ebî Zeyd Kayrevânî “rahmetullahi aleyh” (İsbât-ü kerâmât-il-Evliyâ)
kitâbında diyor ki, sihrinde küfre sebeb olacak şey yoksa, el çabukluğu yapıyorsa,
fekat kerâmet ve tarîkatcılık şeklinde gösterirse, cezâlandırılır. Böyle tarîkatcıların
yanlarına gitmek, seyr etmek câiz değildir. Bir kadın, zevcine, kendisinden
veyâ başkasından soğuması için büyü yapdığını söyledi. Bunu öldürmediler. Cezâlandırdılar.
İbni Ebî Zeyd “rahmetullahi teâlâ aleyh” diyor ki, (Bir kimse, kitâ-
– 739 –