Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

34 — İSLÂMİYYETDE NİKÂH
Nikâhlanmak, evlenmek demekdir. (Tatlîk) boşanmak demekdir.
(Menâhic-ül-ibâd) kitâbında, islâm nikâhını şöyle yazmakdadır:
Yedinci fasl, evlenmek edeblerini bildirmekdedir. Nass ve haberler, evlenmenin
dahâ iyi olduğunu bildirdiği gibi, bekâr kalmanın dahâ iyi olduğu da bildirilmekdedir.
İnsanlar, zemânlar ve hâller başka başka olduğu için, haberler de, başka
başka olmuşdur. Eshâb-ı kirâmın ve Tâbi’înin “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în”
zemânları ve hâlleri, evlenmenin dahâ iyi olduğunu gösteriyordu. Bunda, üç sebeb
vardı:
1. ci sebeb: Muhammed Mustafâ “sallallahü aleyhi ve sellem” zemânında, dünyâyı
hıristiyanlık kaplamışdı. Îsâ aleyhisselâmın rûhâniyyeti dahâ çok olduğu
için, onun eshâbının ve ümmetinin hâline ve zemânına, bekârlık, ruhbânlık, yalnızlık
yakışırdı. Papaslar, herkese râhib olmağı, yalnız yaşamağı emr ediyordu. Allah
yolunda bulunabilmek ve Allahü teâlâya yaklaşabilmek, ancak ruhbânlıkla,
ya’nî evlenmemekle olur sanıyorlardı. Muhammed Mustafâ “sallallahü aleyhi ve
sellem”, rûhî ve maddî hakîkatlerin, üstünlüklerin hepsini kendinde topladığı
için, Onun Eshâbına ve ümmetine, yalnızlık da, çokluk da, bekârlık da, evlilik de
fâideli olmakdadır. Bunlara her ikisi de ve ikisi arasındaki orta hâl de yakışmakdadır.
Papaslar herkese ruhbânlığı, yalnız, bekâr yaşamağı emr etdiğinden, bunu
önlemek için Muhammed Mustafâ “sallallahü aleyhi ve sellem”, Eshâbının, bekâr
yaşamasını yasak etdi. (İslâmiyyetde ruhbânlık yokdur) buyurdu. Bir hadîs-i şerîfde
de, (Nikâh yapmak, benim sünnetimdir. Sünnetimi yapmıyan kimse, benden
değildir) buyurdu. Dahâ nice hadîs-i şerîfler, zihnlerdeki yanlış fikrleri kaldırdı.
Allahü teâlânın yolunda, yalnız ruhbânlıkla gidilebilir düşüncesini gönüllerden çıkardı.
Eshâb-ı kirâmın ve Tâbi’înin ve Tebe-i tâbi’înin “radıyallahü teâlâ anhüm
ecma’în” zemânı olan ikiyüz sene içinde yaşıyanlar, bu hadîs-i şerîflerin, papasların
bozuk sözlerini çürütmek için söylendiğini biliyorlardı. Bu zemân geçince, insanın
hâline göre, bekârlığın da, evliliğin de iyi olduğunu bildiren hadîs-i şerîfler
meydâna çıkdı. Resûl “aleyhisselâm”, (İkiyüz yılından sonra, sizin en iyiniz, hafîfülhâz
olandır) buyurdu. Hafîfülhâz nedir dediklerinde, (Zevcesi ve çocuğu olmıyandır)
buyurdu.
Bişr-i Hâfî, Bâyezîd-i Bistâmî ve Ebül-Hüseyn Nûrî gibi büyük âlimler bekâr idi.
Hicretin ikiyüz senesinden sonra gelenler arasında, bunların ve bunlar gibi olanların
şereflerini, üstünlüklerini, bu hadîs-i şerîf haber vermekdedir.
2. ci sebeb: Eshâb-ı kirâm, Tâbi’în ve Tebe-i tâbi’în, en hayrlı, en iyi bir zemânda
yaşadıkları için, îmânları, sabrları, zühdleri ve tevekkülleri çok kuvvetli, pek kıymetli
idi. (Zemânların en hayrlısı, benim asrımdır. Ondan sonra kıymetli olan, benim
asrımdan sonra gelen asrdır. Dahâ sonra kıymetlisi, onlardan sonra gelen asrın
müslimânlarıdır. Bunlardan sonra, yalancılık yayılır. Şâhid olmaları istenmediği
hâlde, yalancı şâhidlik yapılır) hadîs-i şerîfi, onları medh etmekdedir. O büyükler,
Resûlullahın sohbetinde bulunmakla, Ona yakın olmakla, zühdleri, tevekkülleri
ve rızâları artdığı için, evlendikleri zemân, nefsleri islâmiyyetin beğenmediği
sebeblere bağlanmaz, harâm kazanmağa eğilmezdi. Sonra gelenler ise, böyle
olmadı.
3. cü sebeb: Muhammed Mustafâ “sallallahü aleyhi ve sellem”, peygamberlik
nûru ile ve doğru firâseti ile biliyordu ki, islâm dînini, islâm milletini, dünyâya, Eshâb-ı
kirâm ve Tâbi’în ve Tebe-i tâbi’în “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” yayacakdır.
Îmân kal’asını koruyacakların ve dîn-i islâmı yayacak olanların çoğalması
için ve onlar ile dînin kuvvetlenmesi için, nikâh yapmağı, ya’nî evlenmeği teşvîk
buyurdu.
Bu üç sebebden dolayı, Sahâbe-i kirâm ve Tâbi’în ve Tebe-i tâbi’în “aleyhimür-
– 564 –