Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

“radıyallahü anhâ” da, Meryem sûresi, yirminci âyetinin meâl-i şerîfinde bildirildiği
gibi, (Benim hiç çocuğum olur mu? Bir erkek ile bir araya gelmedim. Günâh
da işlemedim) dedi. Peygamber, melekler, büyükler, böyle sorup, suç sayılmayınca,
hazret-i Ömerin “radıyallahü anh”, kâğıd getirmesini sorması, neden kusûr olsun?
Neden kendini şübheli duruma düşürsün?
Altıncı önsöz — Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” Eshâb-ı kirâmına
iyi gözle bakmamız lâzımdır. Asrların en iyisi, Onun “aleyhi ve alâ âlihissalâtü
vesselâm” asrının olduğunu ve Peygamberlerden “salevâtullahi teâlâ aleyhim
ecma’în” sonra, bütün insanların en iyisi, en yükseğinin, Eshâb-ı kirâm olduğunu
bilmemiz lâzımdır. Böylece, asrların en iyisinde, Peygamberlerden başka, bütün
insanların en iyisi olan Eshâb-ı kirâmın, Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”
vefât edince, yanlış, bozuk bir şeyde sözbirliği yapmıyacakları ve fâsıkları,
kâfirleri, Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” yerine geçirmiyecekleri
anlaşılmış olur. Eshâb-ı kirâmın hepsi, insanların hepsinden, nasıl dahâ üstün olmaz
ki, bu ümmetin bütün ümmetlerden dahâ üstün olduğunu, Kur’ân-ı kerîm bildirmekdedir.
Bu ümmetin en üstünü ise, onlardır. Hiç bir Velî, bir Sahâbînin derecesine
yükselemez. O hâlde, biraz insâf etmeli ve iyi düşünmeli! Hazret-i Ömerin
“radıyallahü anh” kâğıd getirilmesine mâni’ olması, küfr olsaydı, bu ümmetin
en müttekîsi olduğu, Kur’ân-ı kerîmde bildirilen Ebû Bekr-i Sıddîk, bunu, yerine
halîfe seçer mi idi? Muhâcirler ve Ensâr, onu söz birliği ile, halîfe yapar mı idi? Hâlbuki,
Muhâcirleri ve Ensârı, Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmde medh etmekdedir. Hepsinden
râzı olduğunu bildirmekde ve hepsine, Cenneti söz vermekdedir. Bunlar,
onu Peygamberin yerine geçirir mi idi? Bir kimse, Peygamber efendimizin “sallallahü
aleyhi ve sellem” Eshâbına iyi gözle bakarsa, böyle çirkin zan ve şübhelerden
kurtulur. Sevmek için, hüsn-i zan etmek lâzımdır. Peygamber aleyhisselâmın sohbetine
ve o sohbetde bulunanlara, iyi gözle bakılmazsa ve Allah göstermesin,
kötülenirse, bu kötülük, o sohbetin ve o Eshâbın sâhibine gider. Hattâ, bu sâhibin
sâhibine, [ya’nî Allahü teâlâya] gider. Bu hâlin çirkinliğini iyi düşünmek lâzımdır.
Eshâb-ı kirâma kıymet vermiyen kimse, Allahü teâlânın Peygamberine inanmamış
olur denildi. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, Eshâb-ı kirâmın
şânını anlatmak için, (Onları seven, beni sevdiği için sever. Onlara düşmanlık eden,
bana düşman olduğu için eder) buyurdu. O hâlde, Eshâb-ı kirâmı sevmek, Onu sevmek
demekdir.
Bu altı önsöz anlaşılınca, bu gibi şübhelere meydân kalmaz. Hattâ çeşidli cevâblar
te’mîn edilmiş olur. Bu önsözler, düşünmeğe bile lüzûm kalmadan insanı şübheden
kurtarır. Zâten böyle şübhelerin bozuk olduğu âşikârdır. Bu önsözler, bu
şübhelerin bozukluğunu anlatmak için değil, meydânda olan hakîkati hâtırlatmak
içindir. Bu fakîre göre, böyle şübheler şuna benzer ki, bir zekî kimse, ahmakların
yanına gelip, önlerinde duran bir altının taş olduğunu, çeşidli yalanlarla isbât etse,
o zevallılar, bu sözlerin yalan olduğunu anlamayıp, bozuk taraflarını meydâna
çıkaramadıklarından, şübheye düşerler. Hattâ altını, taş sanırlar. Gördüklerini
unutur, hattâ buna inanmazlar. Zekî olan, açıkça gördüğüne inanıp, buna uymıyan
sözlerin yanlış olduğunu anlar. Burada da, üç halîfenin, hattâ Eshâb-ı kirâmın
hepsinin “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în” büyüklüğünü, yüksekliğini,
Kur’ân-ı kerîm ve hadîs-i şerîfler, güneş gibi meydâna çıkarmış, herkese göstermişdir.
Yalan ve yaldızlı sözlerle, bu büyükleri kötülemeğe çalışmak, göz önündeki
altını, taş olarak tanıtmağa benzer. Yâ Rabbî! Bize doğru yolu gösterdikden sonra,
kalblerimizi bu yoldan kaydırma! Bizlere acı! Merhameti bol ancak sensin!
Din büyüklerine, islâmın göz bebeklerine, acabâ niçin dil uzatıyor, bunları kötülüyorlar?
Fâsık ve kâfir olduğu islâmiyyetde bildirilen kimselerden birini bile kötülemek,
ibâdet ve fazîlet değildir ve insanı Cehennemden kurtaracak bir sebeb değildir.
O hâlde, dîne yardım edenlere ve islâmiyyeti koruyanlara dil uzatmanın hiç
– 508 –