Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

göğsü ile karnı berâber idi. Omuz başının kemikleri iri idi. Mubârek göğsü geniş
idi. Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” kalb-i şerîfi, nazargâh-ı ilâhî idi.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” çok uzun boylu olmayıp, kısa dahî değil
idi. Yanına uzun bir kimse gelse, ondan uzun görünürdü. Oturduğu zemân, mubârek
omuzu, oturanların hepsinden yukarı olurdu.
Mubârek saçları ve sakallarının kılı çok kıvırcık ve çok düz değil, yaradılışda ondüle
idi. Mubârek saçları uzundu. Önceleri kâkül bırakırdı, sonradan ikiye ayırır
oldu. Mubârek saçlarını ba’zan uzatır, ba’zan da keser, kısaltırdı. Saç ve sakalını
boyamazdı. Vefât etdiği zemânda, saç ve sakalında ak kıl, yirmiden az idi. Mubârek
bıyığını kırkardı. Bıyıklarının uzunluğu ve şekli, mubârek kaşları kadar idi. Emrinde
husûsî berberleri var idi. [Müslimânların da, sakalı bir tutam uzatması, fazlasını
kesmesi, bıyıklarını kırkması sünnetdir.]
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” misvâkini ve tarağını yanından ayırmazdı.
Mubârek saçını ve sakalını tararken aynaya nazar eylerdi. Geceleri mubârek
gözlerine sürme çekerdi.
Fahr-i kâinât “aleyhi ekmelüt-tehıyyât” önüne bakarak, sür’atle yürürdü. Bir
yoldan geçdiği, güzel kokusundan belli olurdu.
Fahr-i âlem “sallallahü aleyhi ve sellem” kırmızı ile karışık beyâz benizli olup,
gâyet güzel, nûrlu ve sevimli idi. Bir kimse, Peygamber “aleyhissalâtü vesselâm”
siyâh idi dese, kâfir olur.
[O “sallallahü aleyhi ve sellem”, arab idi. Arab, lügatda, güzel demekdir. Meselâ,
lisân-ı arab, güzel dil demekdir. Istılâh ma’nâsı ise, ya’nî coğrafyada arab demek,
Arabistân ismindeki yarımadada doğup büyüyen, oranın ıklîmi, havası, suyu
ve gıdâsı ile yetişen ve onların kanından olan kimse demekdir. Anadoludaki kandan
gelenlere Türk, Bulgaristânda doğup büyüyenlere Bulgar, Almanyadakilere
Alman dedikleri gibi, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” de Arabistân yarımadasında
doğduğu için Arabdır. Arablar beyâz, buğday benizli olur. Bilhâssa Peygamberimizin
“sallallahü aleyhi ve sellem” sülâlesi beyâz ve çok güzel idi. Zâten
dedeleri İbrâhîm “aleyhisselâm”, beyâz olup, Basra şehri ehâlîsinden, Târuh isminde
beyâz bir müslimânın oğlu idi. Kâfir olan Âzer, hazret-i İbrâhîmin “aleyhisselâm”
babası değildi. Amcası ve üvey babası idi.
Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” babası Abdüllahın güzelliği, Mısra kadar
şöhret bulmuşdu ve alnındaki nûrdan dolayı, ikiyüze yakın kız, evlenmek
için Mekkeye gelmişdi. Fekat, Muhammed aleyhisselâmın nûru, Âmineye nasîb
oldu.
Türkiyede ve birçok islâm memleketlerinde, bir asrdan beri, Abdüllahın evlendiği
geceye, Regâib kandili ismini veriyorlar. Regâib gecesine böyle ma’nâ vermek
doğru değildir. Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” dokuz aydan önce dünyâyı
teşrîf etmiş olduğunu bildirmek olur ki, bu da, noksânlık ve kusûrdur. Her bakımdan,
her insanın üstünde ve her bakımdan kusûrsuz olduğu gibi, Âmine valdemizi
“rahmetullahi teâlâ aleyhâ” nûrlandırdığı zemân da, noksân ve kusûrlu değildi.
Bu zemânın noksân olması, tıb ilminde ayb ve kusûr sayılmakdadır.
Receb-i şerîfin ilk Cum’a gecesine Regâib gecesi denir. Çünki, Allahü teâlâ, bu
gecede, mü’min kullarına, ragîbetler, ya’nî ihsânlar, ikrâmlar yapar. O gece yapılan
düâ red olmaz ve nemâz, oruc, sadaka gibi ibâdetlere, katkat sevâb verilir. O
geceye hurmet edenleri afv eyler.
İslâmiyyetin ilk zemânlarında ve islâmiyyetden evvel, Receb, Zil-ka’de, Zil-hicce
ve Muharrem aylarında harb etmek harâm idi. (Rıyâd-un-nâsıhîn) kitâbı, ikinci
bâbı, sekizinci faslında buyuruyor ki, (Zâhidî ve Alî Cürcânî tefsîrlerinde ve birçok
tefsîrde yazıyor ki, islâmiyyetden evvel, arablar, Receb veyâ Muharrem aylarında
harb edebilmek için, ayların yerini değişdirir, ileri veyâ geri alırlardı. Resû-
– 375 –