Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

cildinde de, cihâdın bir kısmını kabûl, esâs kısmını inkâr etmekde, (İnsanların dîne
girmelerini kolaylaşdırmak için cihâd edilmez) demekdedir. Seyyid Kutb hakkında
bize sorulanları ve cevâbları, (Fâideli Bilgiler) kitâbında uzun yazılıdır.
Lütfen oradan okuyunuz! (Cihâd, zulm edenlere ve zâlimlere karşıdır) meâlindeki
âyet-i kerîmeyi ileri sürerek hükûmetlere karşı ayaklanmağa, ısyâna ve fitne çıkarmağa
kışkırtmakdadır. Hâlbuki, zâlim sultânlara, hattâ kâfir hükûmetlere bile
ayaklanmağı dînimiz yasak etmekdedir. Böyle ayaklanmak, cihâd değil, ahmaklıkdır.
Böyle zemânlarda yapılacak cihâd, islâm bilgilerini yaymak, îmânlı
gençlik yetişmesine çalışmakdır. Hac sûresinin otuzdokuzuncu âyetinde meâlen,
(Mü’minlere saldıran zâlimlerle cihâd etmeğe izn verildi) buyruldu. Mekkede kâfirler,
müslimânlara, zulm edip, öldürünce, bunlarla döğüşmek için, tekrâr tekrâr
izn istediler. İzn verilmedi. Medîneye hicret edince, bu âyet gelerek, yeni kurulan
islâm devletinin, Mekkedeki zâlimler ile cihâd etmesine izn verildi. Bu âyet, müslimânların
kâfir, zâlim hükûmete isyân etmesi için değil, islâm devletinin, insanların
islâm dînini işitmelerine, müslimân olmalarına mâni’ olan, zâlim diktatörlerin
orduları ile cihâd etmesine izn vermekdedir. Seyyid Kutbun bu câhilce, ahmakca
yazıları, Mısrda fitne çıkarmasına, onbinlerce müslimânın zindânlarda çürümelerine,
çoklarının ölmesine sebeb oldu. Bu fâci’a ve fitnelerin cezâsını kıyâmetde çekecekdir.
Câhilce davranışları ve gâfilce yazıları ile devlete karşı ihtilâle sebeb olduğu
için, kendisi de 1386 [m. 1966] da i’dâm edildi. İlmi, aklı ve ihlâsı olmıyan din
adamları târîh boyunca, hep böyle felâketlere sebeb olmuşlardır. İslâm bilgilerini
sessizce yayan ilmli ve akllı din âlimleri, hep başarı sağlamışlardır. Kâdî zâde Ahmed
efendi, (Birgivî vasıyyetnâmesi) şerhinde 200. cü sahîfesinde buyuruyor ki, (El
ile, güc kullanarak emr-i ma’rûf ve nehyi münker yapmak, ya’nî günâh işliyene mâni’
olmak; devlet adamlarının vazîfesidir. Söz ile, yazı ile cihâd etmek, âlimlerin vazîfesidir.
Kalb ile, düâ etmekle mâni’ olmak ise, her mü’minin vazîfesidir. Te’sîrli,
başarılı olacağı zan olunursa, bu vazîfeleri yapmak vâcib olur. Fitneye sebeb olacağı
zan olunursa, terk etmek vâcib olur. Fitne bulunan mahalle zarûretsiz varmak
câiz değildir. Eğer dînini korumak için hicret ederse, güzel olur. Cennete girmeğe
lâyık olur. Şefâ’ate mazhar olur. Emr-i ma’rûf ve nehy-i münker yaparken niyyetin
hâlis olması ve işi anlayıp, Allahü teâlânın buradaki emrini iyi bilmesi ve sabrlı
olup münâkaşa ve kavga etmemesi, yumuşak ve tatlı dil ve yazı ile yapması lâzımdır.)
Görülüyor ki, zor kullanarak cihâdı devlet yapar. Cihâd, Seyyid Kutbun
anladığı gibi değildir. Eğer cihâd ile emr-i ma’rûfu iyi anlamış olsaydı, kendi başını
yimez ve kırkbinden fazla müslimânı felâkete sürüklemezdi. İstanbuldaki yüksek
islâm enstitüsü eski müdîrlerinden ve öğretim üyelerinden Ahmed Dâvüdoğlu,
1394 [m. 1974] de İstanbulda basılan (Dîni ta’mîr da’vâsında din tahrîbcileri) kitâbında,
(Seyyid Kutb bir edîbdir. Biraz dînî kültürü vardır. Mehmed Âkife benzemekdedir.
Sözü dinde sened olamaz. Çünki, din âlimi değildir) demekdedir. Seyyid
Kutb, Zümer sûresinin üçüncü âyetinin tefsîrinde, (Tevhîd ve ihlâs sâhibi, Allahdan
başka kimseden birşey istemez. Hiçbir mahlûka i’timâd etmez. İnsanlar, islâmiyyetin
bildirdiği tevhîdden ayrıldı. Bugün bütün islâm memleketlerinde Evliyâya
ibâdet ediliyor. Câhiliyye zemânındaki arabların meleklere, heykellere tapınmaları
gibi, onlardan şefâ’at istiyorlar. Tevhîd ve ihlâs sâhibleri, Allah ile kul arasına
vâsıta koymaz. Kimseden şefâ’at istemez) diyor. Bu sözleri ve Ehl-i sünnet âlimlerinin
bunlara verdikleri cevâblar (Fâideli Bilgiler) kitâbımızın ve arabî olarak (Fitne-tül-vehhâbiyye)
kitâbımızın sonunda da yazılıdır. Bu sözleri ile de, vehhâbî, mezhebsiz
olduğunu i’lân etmekdedir. 310, 399, 409, 452, 461, 462, 842, 887, 970.
828 — SEYYİD NÛR: Muhammed Bedâyûnî, Berillî şehrine yakın Bedâyûn kasabasındandır.
Zâhir ve bâtın ilmlerinde mütehassıs idi. Seyf-üd-dîn-i Fârûkînin
talebesi ve Mazher-i Cân-ı Cânânın üstâdıdır. Kerâmetleri şöhret bulmuşdu. 1135
[m. 1722] senesinde vefât etdi. Türbesi, Delhînin cenûbunda, Nizâmeddîn-i Evli-
– 1170 –