Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

Evliyânın firâsetine, Zât-ı ilâhiye ve sıfatlarına olan bilgilerine inanmıyorlar.
Böyle yanlış ölçüleri sebebi ile, o büyüklerin doğru ilm ve me’ârifinden mahrûm
kalıyorlar. Bilmiyorlar ki, Allahü teâlâ, o büyükleri, câhillerin gözünden saklamış,
kendine mahsûs kılmışdır. Evliyâsını dünyâ işleri ile meşgûl etmeyip, kendisi ile
meşgûl etmişdir. Evliyâ, insanların hâllerine, işlerine bağlansalardı, Allahü teâlânın
huzûruna lâyık olmazlardı). Abdüllah-i Ensârî “rahmetullahi teâlâ aleyh”, buna
benzer dahâ nice şeyler yazmışdır.
Üstâdım hâce Muhammed Bâkî-billahdan “kuddise sirruh” işitdim. Buyurdu ki,
şeyh Muhyiddîn-i Arabî “rahmetullahi aleyh” yazıyor ki, (Kerâmet ve hârikaları
çok görülen Evliyâ, son nefeslerinde, bunları gösterdiklerine pişmân olmuşdur.
Keşki hiç kerâmetimiz görülmeseydi demişlerdir). Evliyânın üstünlüğü, hârikaların
görülmesi ile ölçülseydi, bunların görünmesine pişmân olmak yersiz olurdu.
Süâl: Vilâyetde, hârika görünmesi şart olmayınca, hakîkî Velî ile, yalancı şeyhler
birbirinden nasıl ayrılır?
Cevâb: Bu dünyâda Evliyânın belli olması lâzım değildir. Doğru ile yalancının
karışması lâzımdır. Bu dünyâda hak ile bâtılın, doğru ile yanlışın karışması lâzımdır.
Velînin, kendi vilâyetini bilmesi de şart değildir. Kendi vilâyetini bilmiyen Evliyâ
çok idi. Bunları, başkaları nasıl tanıyabilir? Tanımalarına lüzûm da yokdur.
Evet, Peygamberlerin “aleyhimüsselâm” hârikalar göstermesi lâzımdır. Böylece,
Nebî, Nebî olmıyandan ayrılır. Çünki, Nebînin Peygamberliğini tanımak herkese
lâzımdır. Evliyâ, insanları, kendi Peygamberinin dînine çağırdığı için, Peygamberinin
mu’cizeleri kendilerine yetişir. Evliyâ, eğer islâmiyyetden başka birşeye çağırmış
olsaydı, o zemân, hârikalar göstermesi elbette lâzım olurdu. İslâmiyyete çağırdığı
için, hârika göstermesi hiç lâzım değildir. Din âlimleri, herkesi, kitâblarda
yazılan emrleri yapmağa çağırıyor. Evliyâ, hem buna çağırıyor, hem de islâmiyyetin
bâtınına da’vet ediyor. Önce, islâmiyyete çağırıyor, sonra, Allahü teâlânın ismini
zikr etmeği gösteriyor. Her zemân, aralıksız olarak, zikr-i ilâhî ile olmağı ehemmiyyetle
istiyorlar. Böylece, vücûdü muhabbet kaplayıp, kalbde Allahü teâlâdan
başka birşey bulundurulmaz. Herşey öyle unutulur ki, insan kendini ne kadar zorlasa,
Allahü teâlâdan başka birşey hâtırlıyamaz. Bu iki dürlü da’vet için Evliyânın
hârikalar göstermesine niçin lüzûm olsun? İrşâd etmek, bu iki da’veti yapmak demekdir.
Hârikanın, kerâmetin burada hiç yeri yokdur. Şunu da söyliyelim ki, uyanık
bir talebe, tesavvuf yolunda ilerlerken, üstâdının nice hârikalarını, kerâmetlerini
his eder. O bilinmez yolda, her ân, onun mededine baş vurup, hep yardımına
kavuşur. Evet, başkaları için hârikalar göstermesi lâzım değildir. Fekat, talebesine
her ân kerâmet göstermekde, hârikalar, üst üste gelmekdedir. Talebesi, üstâdının
hârikalarını his etmez olur mu ki, ölü olan kalbine hayât vermekdedir. Onu,
müşâhedelere, keşflere kavuşdurmakdadır. Câhiller, ölüyü diriltip, mezârdan çıkarmağı,
büyük kerâmet sanır. Büyükler ise, ölü kalbleri diriltmeğe, hasta rûhları
tedâvî etmeğe ehemmiyyet verir. Sôfiyye-i aliyyenin büyüklerinden, hâce Muhammed
Pârisâ: (İnsanların çoğu ölüleri dirilteni büyük bildiğinden, Allahü teâlâya
yakın olanlar, bunu yapmak istemeyip, ölü rûhları diriltmişler, talebenin ölü kalblerini
diriltmeğe çalışmışlardır. Doğrusu da, kalbleri, rûhları diriltmek yanında, ölüleri
diriltmenin hiç kıymeti yokdur. Hattâ abes, ya’nî fâidesiz şeyle vakt gayb etmek
olur. Çünki, ölüyü diriltmek ona birkaç günlük ömür kazandırır. Kalblerin diriltilmesi
ise, sonsuz hayâta kavuşdurur. Zâten, Allahü teâlâya yakın olanların vücûdleri
kerâmetdir. İnsanları Allahü teâlâya da’vet etmeleri, Hak teâlânın rahmetlerinden
bir rahmetdir. Ölü kalbleri diriltmesi, hârikaların en büyüğüdür. İnsanların
selâmeti, onların varlığı iledir. Mahlûkların en kıymetlisi onlardır. Allahü teâlâ,
onlar ile rahmet yağdırıyor. Onlar sebebi ile rızk gönderiyor. Onların sözleri
devâdır. Acıyarak bir bakışları şifâdır. Onlar, celîs-i ilâhîdir. Allahü teâlânın lutfları,
ihsânları, onların bulunduğu yerden eksik olmaz. Yanlarında bulunanlar kö-
– 750 –