Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

Peygamberlerin, muhârebelerde düşmânlarla döğüşmesi de böyle olurdu. Bedr
gazâsında müslimânlar, Uhud gazâsında kâfirler gâlib gelmişdi. Allahü teâlâ bu hâli,
Âl-i İmrân sûresi, yüzkırkıncı [140] âyetinde bildirmekdedir.
4. cü cevâb: — Evet, Allahü teâlâ herşeye kâdirdir. Dostlarına hem dünyâda,
hem de âhıretde râhatlık verebilir. Fekat, âdeti böyle değildir. Kudretini, hikmeti
ve âdeti altına gizlemeği sever. İşlerini, yaratmasını, sebebler altında gizlemişdir.
O hâlde, dünyâ âhıretin aksi olduğundan, dostların, âhıret ni’metlerine kavuşmak
için, dünyâda sıkıntı çekmeleri lâzımdır. [Allahü teâlânın dostları, derdlere,
belâlara, tehlükelere karşı tedbîr alır. Bunlardan kurtulmağa çalışır. Dayanılamıyacak
şeylerden kaçınmak, Peygamberlerin “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” sünnetidir.
Tedbîrlere, çalışmalara rağmen başa gelen belâlardan zevk alırlar. Derdlerden
zevk almak, yüksek derecedir. Çok az seçilmişlerin yapacağı işdir.]
Asl cevâb: — Dertlerin, belâların gelmesine sebeb, günâh işlemekdir. Fekat, belâlar,
sıkıntılar, günâhların afv edilmesine sebeb olur. O hâlde, dostlara, belâları,
sıkıntıları çok vermek lâzımdır ki, günâhları kalmasın. [Allahü teâlâ, sevdiklerinin
günâhlarını afv etmek için, onlara derd, belâ gönderiyor. Tevbe, istigfâr edince
de, günâhlar afv olur. Derd ve belâ gelmesine lüzûm kalmaz ve gelmiş derdler
de gider. O hâlde, derd ve belâdan kurtulmak için, çok (istigfâr) okumalıdır.] Dostların
günâhını, düşmanların günâhları gibi sanmamalıdır. (İyilerin, iyilik etmek olarak
bildikleri şeyleri, dostlar, günâh işlemek bilirler) buyuruldu. Bunlardan günâh
ve kusûr sâdır olsa da, başkalarının günâhları gibi değildir. Yanılmak ve unutmak
gibidir. Niyyet ederek, karâr vererek yapılmış değildir. Tâhâ sûresi, yüzonbeşinci
[115] âyetinde meâlen, (Âdeme önce söyledik. Fekat unutdu. Azm ile, karâr ile
yapmadı) buyuruldu. Bu âyet-i kerîme Âdem “alâ nebiyyinâ ve aleyhisselâm” içindir.
O hâlde, dostlara gelen derdlerin, belâların, musîbetlerin çok olması, günâhların
çok afv edildiğini gösterir. Günâhların çok olduğunu göstermez. Dostlarına
çok belâ vererek, günâhlarını afv eder, temizler. Böylece bunları, âhıret sıkıntılarından
korur. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ölüm hâlinde, şiddet ve sıkıntıda
iken, Fâtıma “radıyallahü anhâ”, babasını çok sevdiği ve çok acıdığı için
ve Peygamber “sallallahü aleyhi ve sellem”, (Fâtıma, benden bir parçadır) buyurmuş
olduğu için, o da sıkılıyor, kıvranıyordu. Kızının bu hâlini görünce, onu tesellî
etmek için, (Babanın çekeceği sıkıntı, ancak bu kadardır. Başka hiçbir sıkıntı görmez!)
buyurdu.
Cehennemdeki çok şiddetli azâbların, birkaç günlük sıkıntı ile giderilmesi ve günâhların
temizlenmesi için dünyâda sebebler gönderilmesi ne büyük ni’metdir.
Dostlara bu mu’âmele yapılırken, başkalarının günâhlarının hesâbını âhırete bırakıyorlar.
O hâlde dostlara, dünyâda çok derd ve belâ vermesi lâzımdır. Başkaları,
bu ihsâna lâyık değildir. Çünki, büyük günâh işlerler, yalvarmaz, boyun bükmez,
ağlamaz ve Ona sığınmazlar. Günâhları sıkılmadan işlerler ve kasd ile, plânlıyarak
işlerler. Hattâ inâd edercesine işlerler. Hattâ, Allahü teâlânın âyetleri ile
alay edecek, inanmıyacak kadar ileri giderler. Cezâ, suçun büyüklüğüne göre değişir.
Günâh küçük olur ve suçlu boynunu büküp yalvarırsa, bu suç, dünyâ derdleri
ile afv olunabilir. Fekat, günâh büyük, ağır olur ve suçlu inâdcı, saygısız olursa,
bunun cezâsı âhıretde sonsuz ve çok acı olmak lâzım gelir. Nahl sûresi, otuzüçüncü
[33] âyetinde meâlen, (Allahü teâlâ, onlara zulm etmez. Onlar, kendi kendilerine
zulm edip, ağır cezâları hak etdiler) buyuruldu.
[(Günâh), Allahü teâlânın emrlerini yapmamak, yasak etdiklerinden sakınmamakdır.
Emr ve yasaklar, müslimânlaradır, îmânı olanlaradır. Îmânı olmayanları,
kâfirleri, emr vermekle, ibâdet etdirmekle şereflendirmedi. Onlar, hayvanlar
gibi, her istediklerini yapar, günâh olmaz. Bunlar, ibâdet yapmadıkları için, günâh
işledikleri için, dünyâda azâb çekmezler. Her dürlü ni’mete kavuşurlar. İstediklerini,
çalışdıklarını elde ederler. Yalnız, zâlim olanları, mahlûklara eziyyet veren-
– 519 –