Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

yor ki, (Beyt-ül-mâlın dört hazînesinden birinde mal tükenir ise, diğer üç hazînesinde
bulunan maldan buraya ödünc olarak aktarılıp, bu hazîneden hakkı olan yerlere
dağıtılır). Buna göre de, üçüncü hazînede harâc, cizye malı bulunmadığı zemân,
din adamlarına ve cihâd edenlere birinci hazînedeki zekât ve uşr mallarından
verilir. Din düşmanlarının yazı ile, her çeşid propaganda ile islâmı yıkmağa,
müslimân yavrularını dinden çıkarmağa saldırdıkları zemân, bunlara cevâb veren
ve müslimânları aldanmakdan koruyan yazarlar, dernekler, Kur’ân-ı kerîm kursları,
matba’a ve kitâblar ve gazeteler hep mücâhid ve islâm kahramanıdırlar.
Böyle soğuk harbde, islâmiyyeti ve müslimânları koruyan bu mücâhidlere, beytül-mâlda
bulunan uşr ve zekât mallarından vermek farzdır. Sultân uşru kaldırsa,
müslimânların uşr vermesi afv olmaz. Uşru kendilerinin vermesi farzdır. Bu mücâhidlere
vermelidirler. Hem farz yapılmış olur, hem de cihâd sevâbı kazanılır.
İbni Âbidîn “rahmetullahi teâlâ aleyh” beşinci cild ikiyüzkırkdokuzuncu sahîfede
diyor ki, (Beyt-ül-mâl, halâl olarak, hak üzere toplanmayıp, zulm ile alınmış
ise, böyle haksız alınan malları sâhiblerine geri vermek farz olur. Beyt-ül-mâldan
hakkı olanlara verilmez. Bunların alması harâm olur. Mal sâhibleri ma’lûm değilse,
beyt-ül-mâlın dördüncü kısmına konur. Buradan hakkı olanlara verilir).
ZEKÂT VERMİYENLER — (Riyâd-un-nâsıhîn) kitâbının sâhibi “rahmetullahi
teâlâ aleyh” diyor ki: Emîrülmü’minîn Alî “kerremallahü vecheh” buyuruyor: Resûlullah
“sallallahü aleyhi ve sellem”, vedâ’ haccında buyurdu ki, (Malınızın zekâtını
veriniz! Biliniz ki, zekâtını vermiyenlerin, nemâzı, orucu, haccı ve cihâdı ve îmânı
yokdur). Ya’nî, zekât vermeği vazîfe bilmez, farz olduğuna inanmaz, vermediği
için üzülmez, günâha girdiğini bilmezse, kâfir olur. Senelerle zekât vermiyenlerin
zekât borcları birikerek, bütün malını kaplar. Malı kendinin sanıp, müslimânların
o malda hakkı olduğunu, hâtırına bile getirmez. Kalbi hiç sızlamaz. Bu mala sımsıkı
sarılmışdır. Böyle kimseler, müslimân olarak tanınır. Fekat bunlardan, îmânını
kurtaran pek nâdir olur. Zekât vermek, Kur’ân-ı kerîmin otuziki yerinde, nemâzla
birlikde emr edilmekdedir. Tevbe sûresi, otuzdördüncü âyet-i kerîmesi, böyle kimseler
için olup, meâl-i şerîfi, (Malı, parayı birikdirip zekâtını, müslimân fakîrlerine
vermeyenlere çok acı azâbı müjdele!)dir. Bu azâbı, bundan sonraki âyet-i kerîme
bildirmekde olup, meâl-i şerîfinde: (Zekâtı verilmiyen mallar, paralar, Cehennem
ateşinde kızdırılıp, sâhiblerinin alınlarına, böğürlerine, sırtlarına mühür basar gibi
basdırılacakdır) buyurulmuşdur.
Ey mağrûr zengin! Dünyânın çabuk geçip, gidici malı, parası, seni aldatmasın!
Bunlar, senden önce, başkalarının idi. Senden sonra da, başkasının olacak. Cehennemin
şiddetli azâbını düşün! Zekâtını ayırıp vermediğin o mal, uşrunu vermediğin
o buğday, hakîkatde zehrdir. Malın hakîkî sâhibi, Allahü teâlâdır. Zenginler,
Onun vekîlleri, me’mûrları, fakîrler de, âilesi, akrabâsı demekdir. Vekîllerin, Allahü
teâlânın borcunu fakîrlere vermesi lâzımdır. Zerre kadar iyilik eden iyiliğini
bulacakdır. Hadîs-i şerîfde, (Allahü teâlâ, iyilik edenlere, karşılığını elbette verecekdir)
buyuruldu. Haşr sûresi, dokuzuncu âyet-i kerîmede, (Zekâtını veren, elbette
kurtulacakdır) müjdelendi. Âl-i İmrân sûresinde, yüzsekseninci âyet-i kerîmede
meâlen, (Allahü teâlânın ihsân etdiği malın zekâtını vermeyenler, iyi etdiklerini,
zengin kalacaklarını sanıyor. Hâlbuki, kendilerine kötülük yapmış oluyorlar.
O malları, Cehennemde azâb âleti olacak, yılan şeklinde boyunlarına sarılıp, başdan
ayağa kadar onları sokacakdır) buyurulmuşdur. (Elbasît) ve (Vasît) tefsîrlerinde
böyle yazılıdır. Kıyâmete ve Cehennem azâbına inanan zenginlerin, mallarının
zekâtını, tarla mahsûllerinin, meyvelerin uşrunu vererek, bu azâblardan kurtulmaları
lâzımdır. Hadîs-i şerîfde, (Zekât vererek, malınızı zarardan koruyunuz!) buyuruyor.
(Tefsîr-i Mugnî) sâhibi “rahmetullahi teâlâ aleyh” diyor ki: (Kur’ân-ı kerîmde
üç şey, üç şeyle berâber bildirildi. Bunlardan biri yapılmazsa, ikincisi kabûl olmaz.
Peygambere “sallallahü aleyhi ve sellem” itâ’at edilmedikce, Allahü teâlâ-
– 311 –