Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

lullah “sallallahü aleyhi ve sellem”, hicretin onuncu senesinde, doksanbin müslimân
ile vedâ’ haccı yapdığı zemân: (Ey Eshâbım! Haccı tam zemânında yapıyoruz.
Ayların sırası, Allahü teâlânın yaratdığı zemândaki gibidir!) buyurdu). Abdüllahın
evlendiği sene, ayların yeri değişik idi. Receb ayı, Cemâzil-âhır yerinde idi. Ya’nî
bir ay ileride idi. O hâlde, nûr-i Nübüvvetin, Âmine “rahmetullahi teâlâ aleyhâ”
valdemize intikâli, şimdiki Cemâzil-âhır ayındadır. Regâib gecesinde değildir.
Amcası Abbâs ile Abbâsın oğlu Abdüllah “radıyallahü anhümâ” da beyâz idi.
Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” kıyâmete kadar evlâdı da güzel ve
beyâzdır. Meselâ, Ürdün emîri merhûm Abdüllah, İstanbula gelmişdi. Beyâz idi.
Kadıköy müftîsi iken vefât eden fazîletli Ahmed Mekkî efendi “rahmetullahi
aleyh” seyyid idi. Ecdâdı gibi, beyâz, kara kaşlı, iri siyâh gözlü ve çok sempatik,
güzel yüzlü idi. Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” Eshâbı da, beyâz ve güzel
idi. Osmân “radıyallahü anh” beyâz, sarışın idi. Resûlullahın “sallallahü aleyhi
ve sellem”, rum imperatörü Herakliüs hükûmetine gönderdiği sefîri Dıhye-i kelbî
çok güzel olup, İstanbul sokaklarında gezerken, yüzünü görmek için, rum kızları
sokaklara çıkardı. Cebrâîl “aleyhisselâm” çok def’a Dıhye “radıyallahü anh”
şeklinde gelirdi.
Mısr, Şâm, Afrika, Sicilya ve İspanya yerlileri Arab değildir. Arablar, islâmiyyeti
dünyâya yaymak için, Arabistân yarımadasından çıkarak buralara geldiklerinden,
bugün buralarda da mevcûddur. Nitekim Anadoluda, Hindistânda ve
başka memleketlerde de mevcûddur. Fekat, bugün bu memleketlerin hiçbirinin
ehâlisini Arab diye ismlendirmek doğru olmaz.
Ortaçağ, ya’nî kurûn-ı vustâ zemânının biricik ma’rifet ve medeniyyet lisânı olan
ve zâten gramer ve fesâhat ve edebiyyât bakımından, bugün yeryüzünde mevcûd
yediyüzyetmiş çeşid dilin en mükemmeli olan arabî lisânı, islâm medeniyyeti ile
birlikde bütün bu memleketlere girmiş ve yerleşmişdi. O zemânlar, İspanyadaki
İslâm üniversitelerine ve müslimân mekteblerine, ihtisâs kazanmağa giden Fransız
ve diğer Avrupalılar, arabî birçok kelimeleri, bilhâssa ilmde ve fende kullanılan
kelimeleri, kendi memleketlerine götürmüşler, kendi dillerine karışdırmışlardır.
Bugün garb dillerinde birçok arabî kelimeler hâlâ kullanılmakdadır.
[1947] senesinde Londrada basılmış, The British and Foreign Bible Society
(İngilizlerin ve yabancıların İncîl cem’ıyyeti)nin, The Gospel in Many Tongues (Birçok
dillerde bir âyet) ismindeki kitâbında, yediyüzyetmiş dürlü dilin herbiri ile yazılmış
birkaç satırlık örnekler vardır.
Mısr ehâlîsi esmerdir. Habeşistân ehâlîsi siyâhdır. Bunlara habeş denir. Zengibâr
ehâlîsine Zencî denir. Bunlar da siyâhdır. Peygamberimizin “sallallahü aleyhi
ve sellem” akrabâsını, arabları sevmek ve saymak ibâdetdir. Onları her müslimân
sever. Anadoluya müsâfir gelen siyâh fellâhlar, habeşler, zencîler, hurmet ve
ikrâm olunmak için, kendilerini, arab diye tanıtdırmış, Anadolunun saf müslimânları,
sözlerine inanıp bunları sevmişlerdir. Çünki, bu sevgide siyâh, beyâz ayırımı
yokdur. Siyâh bir müslimân beyâz bir kâfirden katkat dahâ üstün, dahâ kıymetli
ve sevimlidir. İnsanın siyâh olması îmânın şerefini azaltmaz. Bilâl-i Habeşî hazretleri
ve Resûlullahın çok sevdiği Üsâme siyâh idiler. Ebû Leheb ve Ebû Cehl kâfirleri
beyâz idiler. Bu ikisinin kötülükleri ve aşağılıkları herkesce bilinmekdedir.
Allahü teâlâ insanın rengine değil, îmânının kuvvetine ve takvâsına kıymet vermekdedir.
Fekat, siyâhların kendilerini arab olarak tanıtmaları, islâm düşmanlarının,
yehûdîlerin işlerine yaradı. Bir yandan, siyâh insanları, aşağı ve iğrenç olarak
tanıtdılar. Bunları köle olarak kullandılar. Bir yandan da kara kedileri, köpekleri,
arab arab diye çağırarak, gazete ve mecmû’alara yapdıkları siyâh resm ve karikatürlere
arab diyerek, gençliğe, arabı siyâh olarak tanıtmağa, böylece, müslimân
yavrularını Peygamberimizden “sallallahü aleyhi ve sellem” soğutmağa uğraşdılar.
Bugün, Arabistânda, Mekke-i mükerreme ve Medîne-i münevverede bulunan-
– 376 –