Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

Hazret-i Alînin “radıyallahü anh” hazret-i Mu’âviye “radıyallahü anh” ile muhârebe
etmesi [târîhcilerin sandığı gibi] halîfelik için değildi. Bâgî ile [itâ’at etmiyenler
ile] muhârebe etmek farz olduğu için idi. Isyânı basdırmak içindi. Hucürât
sûresi, dokuzuncu âyetinde meâlen, (Isyân edenler ile harb edip, bunları itâ’ate getirin!)
buyuruldu. Bununla berâber, ısyânlarının şer’î sebebi olduğu için ve herbiri
ictihâd sâhibi âlimler oldukları için, yanlış ictihâd etdikleri hâlde bile, hiçbirine
dil uzatılamaz “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în”. Fâsık ve kâfir denilemez. Hazret-i
Alî “radıyallahü anh” âsîler için “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în”, (Kardeşlerimiz
bize âsî oldu. Bunlar, kâfir veyâ fâsık değildir. Çünki, Kur’ân-ı kerîmden
anladıklarını yapıyorlar) dedi. [Ofset baskısı yapılarak İstanbulda neşr edilen
(Minhat-ül-vehbiyye) ve (Ulemâ’ül-müslimîn vel-vehhâbiyyûn) ismlerindeki iki
arabî kitâbda ictihâd üzerinde geniş bilgi verilmişdir.]
İmâm-ı Şâfi’î “rahmetullahi aleyh” buyurdu ki, (Allahü teâlâ, ellerimizi, bu kanlara
bulaşmakdan koruduğu gibi, biz de, dilimizi tutup, bulaşdırmıyalım!). Ömer
bin Abdül’azîz de “rahmetullahi aleyh” böyle söylemişdir.
Yâ Rabbî! Bizi ve bizden önce gelen din kardeşlerimizi afv eyle! Mahlûkların
en kıymetlisi olan, Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâma ve temiz olan Âline
ve Eshâbının hepsine “rıdvânullahi aleyhim ecma’în” bizlerden kıyâmete kadar
düâ ve selâmlar olsun! Âmîn.
[TENBİH: Ehl-i sünnet âlimleri, Eshâb-ı kirâm hakkında, müslimânlara nasîhat
olarak pek çok kitâb yazdılar. Bu kitâblardan otuzikisinin ismleri ve yazarları,
(Mektûbât Tercemesi) kitâbının sekseninci mektûbunun sonunda bildirilmişdir].
24 — BEŞİNCİ CİLD, 36. cı MEKTÛB
Eshâb-ı kirâm arasındaki muhârebeler ictihâd yüzünden idi. Döğüşenler de, birbirini
çok seviyordu. Ananın, babanın çocuğunu döğmesi gibi idi.
Ehl-i sünnet âlimlerinin, Eshâb-ı kirâmın büyüklüğünü, üstünlüğünü bildiren
sözlerini, yazılarını, kitâbımızın birkaç yerinde açıkladık. Kayyûm-i rabbânî, Muhammed
Ma’sûm-i Fârûkî Serhendî “rahmetullahi aleyh” (Mektûbât)ının ikinci
cildi, otuzaltıncı mektûbunda, sekizinci süâlin cevâbında buyuruyor ki:
Tepeden tırnağa kadar rahmet olan hazret-i Alî “kerremallahü teâlâ vecheh”,
hâşâ ve kellâ, bir müslimâna bile la’net etmedi. Nerde kaldı ki, Peygamber efendimizin
“sallallahü aleyhi ve sellem” Eshâbına ve hele çok kerre hayr düâ etdiği
hazret-i Mu’âviyeye “radıyallahü anh” la’net etmiş olsun. Hazret-i Alî, hazret-i
Mu’âviye ve yanında bulunanlar için (Kardeşlerimiz, bize uymadı. Kâfir ve fâsık
değildirler. İctihâdları ile hareket etdiler) buyurdu. Bu sözü, onlara küfrü ve fıskı
yaklaşdırmamakdadır. O hâlde, hiç la’net eder mi? Hiç beddüâ eder mi? İslâm
dîninde, hiç kimseye, hattâ frenk kâfirlerine bile la’net etmek, ibâdet değildir. Beş
vakt nemâzdan sonra, düâ etmek lâzım iken, kendi düşmanlığı için, düâ yerine, bed
düâ eder mi? Tesavvufdaki fenâ derecelerinin en yükseğine ve itmînânın sonuna
ulaşmış ve şahsî arzûlarından geçmiş olan hazret-i Alînin nefsini, kendi nefs-i
emmâreleri gibi kin ile, inâd ile, düşmanlıkla dolu mu sanıyorlar? O çok yüksek
zâta, böyle bir bühtânda, böyle alçak bir iftirâda bulunuyorlar. Hazret-i Alî, Fenâ-fillâh
ve muhabbet-i Resûlillah makâmlarının en son derecesine ulaşmış, cânını,
malını, Onun “sallallahü aleyhi ve sellem” yoluna fedâ etmişdir. Niçin, bu
düâ zemânında, her iki cihânın sultânı olan Peygamber efendimize, envâ-ı ezâ ve
cefâ yapan, Allahü teâlânın ve Resûlünün “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” düşmanlarını
söyleyip, onlara la’net etmesin de, kendi düşmanlarına la’net etsin? Hâlbuki,
hazret-i Alînin (İctihâdları ile hareket etdiler) sözü, onlara düşman olmadığını
gösteriyor.
– 512 –