Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

vesi çalındı. Çok aradı, bulamadı. Alana halâl olsun dedi. Mescide girip nemâz kıldı.
Biri gelip, deven şuradadır dedi. Na’lınlarını giyip oraya giderken, geri döndü
ve halâl etmişdim, artık alamam dedi. Büyüklerden biri, kardeşini rü’yâda gördü.
Cennetde idi. Fekat, üzüntülü idi. Sebebini sordukda: Kıyâmete kadar, böyle
üzüleceğim. Çünki, Cennetdeki yüksek derecemi gösterdiler. Böyle güzel derece
yokdu. Oraya gitmek istedim. Bunu oraya bırakmayınız! Orası, Allah için bırakanlarındır
diye bir ses işitdim. Allah için bırakmak nasıl olur dedim. Sen birgün, bu
malım Allah için halâl olsun demişdin, sonra sözünde durmamışdın. Sen sözünde
temâm dursaydın, burası da temâmen senin olacakdı dediler, dedi. Birisi Mekke
şehrinde uyumuşdu. Uyanınca, para cüzdanını göremedi. Büyüklerden biri orada
idi. Paramı sen aldın dedi. Bu zât, para sâhibini evine götürüp, paran ne kadardı
dedi. Söylediği kadar altını kendisine verdi. Sokağa çıkınca, bir arkadaşının çantayı,
şaka olarak almış olduğunu anladı. Geri dönüp altınları geri verdi ise de, sâhibi
almadı. Bu altınları verirken, Allah rızâsı için sadaka niyyeti ile vermişdim dedi.
Hepsini fakîrlere dağıtmasını söyledi. Bunun gibi, eskiden meselâ, bir fakîre ekmek
götürselerdi ve fakîri bulamasalardı, bu ekmeği, eve geri getirmezler, başka
bir fakîre verirlerdi.
5) Zâlime ve hırsıza bed düâ etmemelidir. Bunlara fenâ düâ edince, hem tevekkülü
bozulur, hem de zühd bozulur. Çünki, elinden birşey gidince üzülen kimse,
zâhid olamaz. Rebî’ bin Haysemin “rahmetullahi teâlâ aleyh” birkaç bin dirhem
değerinde, kıymetli bir atını çaldılar. (Çalınırken gördüm) dedi. (Göre göre, niçin
ses çıkarmadın), dediklerinde, (Ondan dahâ çok sevdiğim ile berâberdim. Ondan
ayrılamadım) dedi. Sonradan anladılar ki, nemâzda imiş. Hırsıza bed düâ etdiler.
(Bed düâ etmeyiniz! Atımı ona halâl etdim) dedi. Zâlimin biri, büyüklerden birine
zulm ederdi. Buna bed düâ et dediklerinde, o, bana değil, kendine düşmanlık
etmekdedir. Kendine yapdığı bu zarar ona yetişir. Ayrıca bir zarar ilâve edemem
buyurdu. Hadîs-i şerîfde buyuruldu ki, (İnsan, kendine zulm edene bed düâ eder.
Böylece, hakkını, dünyâda almış olur. Belki, zâlimin hakkı da, kendine geçmiş olur).
6) Hırsıza acımalı, günâh işleyip azâba düşeceğine şefkat etmelidir. Kendinin
zâlim olmayıp, mazlûm olduğuna şükr etmelidir. Dîninde noksân olacağına, malında
noksânlık olduğuna sevinmelidir. Bir kimse, din kardeşinin günâh işlediğine
üzülmezse, müslimânlara nasîhat ve şefkat etmemiş olur. Bişr-i Hâfînin “rahmetullahi
teâlâ aleyh” eşyâsını çaldılar. Ağlamağa başladı. Fudayl bin Iyâd, (Mal
için ağlanır mı?) dedikde, (Mal için değil, hırsızın günâh işlediğini, kıyâmetde, bunun
azâbını çekeceğini düşünüp ağlıyorum) dedi.
4 — Hastanın tedâvî olmasında ve ilâc kullanmasında tevekkül:
İlâc üç dürlüdür: Birinci kısm ilâcların te’sîri, fâidesi kat’îdir, meydândadır. Ekmeğin
açlığı, suyun susuzluğu gidermesi böyledir. [Kinin bileşiklerinin sıtmaya, salicylatların
rumatizmaya, aşı ve serumların, antibiyotiklerin ve sülfamidlerin de bakterilere
karşı te’sîri böyledir. (İbni Âbidîn) “rahmetullahi aleyh” beşinci cild,
215. ci sahîfede diyor ki, (Ölmiyecek kadar ve nemâzı ayakda kılabilecek kadar yimek,
içmek farzdır. Bu kadar yimemek büyük günâhdır. İlâc kullanmayıp ölürse,
günâh olmaz. Çünki, ilâcın fâidesi kat’î değildir.) Görülüyor ki, fâidesi kat’î olan
ilâcları kullanmak farz olmakdadır. Te’sîri kat’î olan sebeblere yapışmanın vâcib
olduğu ve bunları kullanmayıp zarar görmenin günâh olduğu, Muhammed Ma’sûm
Fârûkînin “rahmetullahi aleyh” yüzseksenikinci mektûbunda ve (Hadîka)nın üçyüzkırküçüncü
sahîfesinde de uzun yazılıdır.] Yangını su ile söndürmek de böyledir.
Te’sîri muhakkak olan bu gibi ilâcları kullanmamak tevekkül değil, ahmaklıkdır
ve harâmdır.
İkinci kısm ilâcların te’sîri kat’î olmadığı gibi, zan ile de değildir. Fâide ihtimâli
vardır. Efsûn ya’nî, fen yolu ile tecribe edilmemiş maddeler ve Kur’ân-ı kerîm-
– 692 –