Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

23 — İKİNCİ CİLD, 96. cı MEKTÛB
Bu mektûb, hâce Ebül-Hasen Behâdır Bedahşîye yazılmış olup, Peygamberimizin
“sallallahü aleyhi ve sellem” vefât edeceğine yakın kâğıd istediğini açıklamakdadır:
Allahü teâlâya hamd olsun. Onun seçdiği kullara selâm olsun! Peygamberimiz
“sallallahü aleyhi ve sellem”, mevt hastalığında, kâğıd istedi. (Bana kâğıd getiriniz!
Benden sonra, yolu şaşırmamanız için, size kitâb yazacağım) buyurdu. Ömer
“radıyallahü anh” birkaç Sahâbî ile birlikde, (Bize Allahü teâlânın kitâbı yetişir!
Soralım, sayıklıyor mu?) dedi. Hâlbuki, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem”
her sözü vahy ile idi. Nitekim Vennecmi sûresi, üçüncü âyetinde meâlen, (O, boşuna
konuşmaz. Hep, vahy olunanı söylemekdedir) buyuruldu. Vahy red olunursa,
küfr olur. Nitekim, Mâide sûresi, kırkdördüncü âyetinde meâlen, (Allahü teâlânın
gönderdiğine uymıyanlar kâfirdir) buyuruldu. Bundan başka, Peygamberin
“sallallahü aleyhi ve sellem” sayıklıyacağını, fâidesiz söyliyebileceğini sanmak,
Ona güvenmeği ve dînine i’timâd etmeği sarsar ki, bu da küfr ve zındıklıkdır. Bu
mühim şübheyi nasıl hal etmeli?
Allahü teâlâ, anlayışını artdırsın. Doğru yolda yürümeni nasîb eylesin! Böyle
şübheleri ortaya atarak, üç halîfeyi ve başka Sahâbîleri lekelemek istiyenler, insâf
etseler ve insanların en iyisinin sohbetinin şerefini, kıymetini anlasalar ve Eshâb-ı
kirâmın “aleyhimürrıdvân” bu sohbetde bulunmakla, nefslerinin isteklerinden,
temâmen kurtulduklarını ve kin, düşmanlık gibi huylardan temizlendiklerini
ve hepsinin din büyüğü, islâmın göz bebekleri olduklarını ve islâmiyyeti kuvvetlendirmek
ve insanların en iyisine yardım etmek için, bütün gücleri ile çalışdıklarını
ve islâmiyyeti yükseltmek için, bütün mallarını fedâ etdiklerini ve Resûlullaha
“aleyhisselâm” olan aşırı sevgileri uğrunda aşîretlerini, kabîlelerini, evlâdlarını,
zevcelerini, vatanlarını, evlerini, sularını, tarlalarını, ağaçlarını, nehrlerini terk
ve fedâ etdiklerini, Resûlullahı “sallallahü aleyhi ve sellem” kendi cânlarından çok
sevdiklerini, vahyi, meleği görmekle şereflendiklerini, mu’cize ve hârikalar gördüklerini,
görmeden inanılan şeyleri, görerek anladıklarını, başkalarının bilgilerinin
bunlara görgü olduğunu ve Kur’ân-ı kerîmde, Allahü teâlâ tarafından medh
ve senâ edildiklerini bilseler, bu şübhelerin uydurma sözler olduğunu anlar, kulak
bile vermezler. Bu sözlerin yanlış yerlerini anlamağa, çürük noktalarını ayırmağa
lüzûm bile görmezler. Bu üstünlüklerde, Eshâb-ı kirâmın hepsi ortakdır. En
üstünleri olan (Hulefâ-i râşidîn) ya’nî dört halîfenin büyüklükleri nasıl anlatılabilir?
Ömer “radıyallahü anh” öyle bir Ömerdir ki, Hak teâlâ, onun için Resûlüne,
Enfâl sûresinin altmışdördüncü âyetinde meâlen, (Ey Peygamberim “aleyhisselâm”!
Sana, Allah ve mü’minlerden, senin izinde gidenler yetişir!) buyurdu. Bu
âyet-i kerîmenin, Ömer “radıyallahü anh” müslimân olduğu için indiğini, Abdüllah
ibni Abbâs “radıyallahü anhümâ” bildiriyor. Eshâb-ı kirâm için söylenen
böyle iftirâlar, hiçbir esâsa dayanmamakdadır. Meydânda olan, bilinen hakîkatlere
uymamakdadır. Kur’ân-ı kerîm ile ve hadîs-i şerîfler ile red edilmekdedir. Bununla
beraber, bu süâle cevâb vermiş olmak için ve o şübheli sözün çürük noktalarını
belirtmek için, Allahü teâlânın yardımı ile, birkaç önsöz yazmağı uygun gördüm.
Dikkatli okuyunuz! Bu şübheyi temâmen gidermek için, birkaç önsöze lüzûm
vardır. Bu sözlerden herbiri ayrı birer cevâb gibidir:
Birinci önsöz — Peygamberimizin “sallallahü aleyhi ve sellem” her sözü, vahy
ile değil idi. Vennecmi sûresindeki, (O, boş söz söylemez!) meâlindeki âyet-i kerîme,
Kur’ân-ı kerîm içindir. Her sözü, vahy ile olsaydı, ba’zı sözlerine, Allahü teâlâ,
yanlış demezdi ve afv etdiğini bildirmezdi. Tevbe sûresi, kırküçüncü âyetinde
meâlen, (Onlara izn verdiğin için olan hatânı, Allahü teâlâ afv etdi) buyuruldu.
– 505 –