Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

lar, islâm ilmlerinin din ve fen kollarında insanlığa ışık tutdular. Fekat, ne yazık
ki, sonraları, bunlarda da islâmiyyet gevşemeğe başladı. Devlet reîslerini şehîd etdiler.
Birçok işletmeler, din câhillerinin, mason uşaklarının baskısı altında kaldı.
Allahü teâlânın emr etdiği gibi sevişmeği, çalışmağı bırakdılar. Masonlar, müslimânların
geri kalması için, medreselerden fen derslerini kaldırdı. Din adamları,
fensiz, bilgisiz yetişdirilerek, islâmiyyeti içden yıkmağa başladılar. Bir tarafdan, ilm,
fen yok edildi. Bir tarafdan da, ahlâk, edeb, hayâ ve din bozuldu. İmperatorluk çökdü.
Hâlbuki, islâmiyyet, tecribî ilmleri, fenni, san’ati, endüstriyi, ehemmiyyet ile
emr etmekdedir.
İşte bu devletlerde de din mütehassıslarının bildirdiği belli sebeblerden dolayı,
i’tikâd bozulup, islâmiyyete bağlılık gevşedikçe, duraklama, gerileme başladı.
Nihâyet yok oldular. (Eş-şer’u tahtesseyf) hadîs-i şerîfinin haber verdiği gibi, islâm
güneşi batarak yeryüzü bugünkü hâlini aldı.
Attilânın büyük imperatorluğu da, islâm dîni geldikden sonra olsaydı ve islâm
dîninin getirdiği adâlet duygusu ile bezenmiş olsaydı, onun ölümünden kısa bir zemân
sonra, parçalanmaz, yıkılıp gitmezdi.
Büyük Selçuklu hükümdârı Muhammed Alb Arslanın “rahmetullahi teâlâ
aleyh” [463] hicrî ve [1071] mîlâdî yılında, Malazgirdde rum imperatoru Diojen idâresindeki
ikiyüzbinden ziyâde orduya karşı, kırkbin kahramân ile kazandığı zaferden
sonra, Anadoluya gelip yerleşen ve batı türkleri diye anılan, biz oğuz türklerini,
hıristiyan Avrupalılar, çok kerre, haçlı rûhu ile birleşerek, Anadoludan çıkarmak
için saldırdıkları hâlde, yirminci asrda [14. cü hicrî asrda], büyük bir müslimân
türk milleti hâlinde ayakda tutan, yaşatan en büyük kuvvetin, milletin kalbinde
bulunan sağlam îmânı olduğunda kimin şübhesi vardır?
Onbirinci asr [Hicrî beşinci asr] içinde, türklerin üç büyük dalga hâlinde, üç istikâmetde,
yayılma hareketini biliyoruz:
Birincisi, Gaznevî hükümdârları emrinde, Kalaç ve diğer türk boylarının, Hindistâna
olan yayılmalarıdır ki, buralara islâm dînini ve medeniyyetini de götürdüler.
Bugün Hindistânda yüzmilyonu aşan bir müslimân topluluğunun bulunması,
bu yayılma hareketinin bir netîcesidir. Osmânlı donanması 940 [m. 1533] de Hindistâna
gitdi. Beş sene sonra Ciddeye avdet etdi.
İkincisi, Oğuz türklerinin, Îrândan geçerek, Malazgird zaferinden sonra, Bizans
elinde bulunan Anadoluyu fethidir. Oğuzlar da, islâm dîni ile müşerref olarak gelmiş
idi. Bugün, aradan asrlar geçdiği hâlde, ancak müslimân olarak kalışları sâyesinde,
yine Anadoluda oturuyor ve dünyâ siyâsetine karışıyor.
Üçüncü yayılma hareketi, Karadenizin şimâlinden, Balkanlara doğru oldu. İçlerinde
bir kısm Oğuzlar da bulunan Peçenek ve Koman türkleri, Balkan yarımadasına
yerleşdi. Ne yazık ki, bunlar islâm dîni ile şereflenmiyerek gelmişdi. Etrâflarını
saran hıristiyan devletlerin tazyîki ile, kısa zemânda kendiliklerini unutdular.
An’anelerini gayb etdiler. Eridiler, yok oldular. Hindistânda, Anadoluda ve
başka yerlerde, bugün yaşamakda olan soydaşları gibi olamadılar. Bunlar niçin yaşıyamadı?
Bunlardan kim ve ne kaldı? Bu, niçin böyle oldu?
Görülüyor ki, Türk devletlerini ve milletlerini, ayakda tutan, yaşatan, büyük ve
başlıca kuvvet, îmândır ve islâm dîninde, çok kuvvetli bulunan adâlet, iyilik ve doğruluk
ve fedakârlık kudretidir.
[Batının inanç, örf ve âdet, moda ve ahlâksızlıklarını taklîd etmek medeniyyet
değildir. Müslimân milletin bünyesinde tahrîbât yapmakdır].
Osmânlı devletinde Rus sefîri olarak uzun seneler çalışan İgnatiyef, hâtıralarında,
sultân ikinci Mahmûd hân zemânında, Fener Patrikhânesinin kapısında asılan,
1237 [m. 1821] Rum isyânının baş plânlayıcısı, Patrik Gregoryosun Rus Çarı
Aleksandra yazdığı mektûbu açıklamakdadır. Mektûb ibret vericidir:
– 533 –