Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

mekdir. Sesi uzatarak, meselâ (Aaaallahü ekber), şeklinde okunursa, Allah, acabâ
büyük müdür? demek olur ki, böyle söyliyenlerin kâfir olacağı meydândadır.
Bütün fıkh kitâblarında ve meselâ, (Halebî-yi sagîr)in sâhibi “rahmetullahi
teâlâ aleyh”, ikiyüzelliikinci sahîfesinde: (Kur’ân-ı kerîmi nağme ile, ya’nî sesi mûsikî
perdelerine uydurarak okumak, harfleri bozmaz ise, âlimler mekrûh demişdir.
Zîrâ fâsıkların nağmelerine teşebbühdür. Eğer harfler değişir ise, harâmdır.
Okuması mekrûh olan birşeyi dinlemek de mekrûhdur. Okuması harâm olan şeyi,
dinlemek de harâmdır. Kur’ân-ı kerîmi tegannî ile okuyan hâfızlara emr-i
ma’rûf yapmak vâcibdir. İnâdlarına, düşmanlıklarına sebeb olacak ise, bunları dinlememeli,
orayı terk etmelidir) demekdedir. (Halebî)nin ikiyüzdoksanyedinci
sahîfesinde, (Tegannî ile okuyan bir imâm arkasında kılınan nemâzın i’âdesi,
tekrâr kılınması lâzımdır). Başka bir sahîfesinde, (İş görenler ve yatanlar arasında,
yüksek sesle Kur’ân-ı kerîm okunursa, okuyan günâha girer) yazılıdır.
(Halebî-yi kebîr)de, dörtyüzdoksanaltıncı sahîfesinde diyor ki, (Yan yatarak
ayakları birbirine bitişdirip, Kur’ân-ı kerîmi, içinden ezbere okumak veyâ yürüyerek,
iş görerek, hamâmda, kabr başında oturup okumak câizdir. Kitâb okuyan,
yazan, iş yapan yanında Kur’ân-ı kerîm okumağa başlamak, onlar dinlemedikleri
zemân günâh olur. Câmi’de veyâ başka yerde, birkaç kişinin, bir zemânda,
yüksek sesle Kur’ân-ı kerîm okumaları tahrîmen mekrûhdur. Birinin okuyup,
başkalarının sessizce dinlemeleri lâzımdır. İşi olanların dinlemesi farz olmaz.
Kur’ân-ı kerîmi dinlemek, farz-ı kifâyedir ve okunmasından ve nâfile ibâdetlerden
dahâ sevâbdır. Kadın, Kur’ân-ı kerîmi kadından öğrenmelidir. Yabancı erkeklerden,
a’mâdan bile öğrenmemelidir). Kur’ân-ı kerîmi öğrendikden sonra, unutmanın
günâh olduğu, (Berîka)da ve (Hadîka)da yazılıdır. (Hulâsat-ül-fetâvâ) sâhibi
“rahmetullahi teâlâ aleyh” diyor ki, (İş görürken ve yürürken, kalbi ile düşünerek,
Kur’ân-ı kerîm okumak câizdir).
Kur’ân-ı kerîmi doğru, güzel okumak için, mûsikî öğrenmeğe lüzûm yokdur. Tecvîd
ilmini öğrenmeğe lüzûm vardır. Âlimlerin çoğuna göre, Tecvîd ilminde, harflerin
ağızdaki yerleri, medler, harflerin uzatma mikdârları ve dahâ birçok şeyler
öğrenmeden okunan Kur’ân-ı kerîm, doğru olmaz ve ezân ve nemâz sahîh olmaz.
İkinci kısm, birinci maddeye bakınız!
(Halebî-yi sagîr) kitâbında, tilâvet secdesi kısmından birkaç satır önce, buyuruyor
ki, (Kur’ân-ı kerîmi okunamıyacak kadar küçük harflerle yazmak, böyle küçük
Kur’ân-ı kerîm almak günâhdır. Allahü teâlâ, Kur’ân-ı kerîmi okumak, dinlemek,
içindekileri, öğrenip yapmak için gönderdi. Kur’ân-ı kerîmi okunamıyacak kadar
küçük yazmak, ona hakâret etmek olur. Halîfe Ömer “radıyallahü anh”, böyle küçük
yazan birisini cezâlandırmışdır). Böyle mushafları almak, taşımak, hıristiyanların
putları gibi, altın mahfaza içinde boyuna takmak, fâidesizdir ve çok günâhdır.
Âyet-i kerîmeleri ve Allahü teâlânın ismlerini, yerde serili şeyler ve seccâdeler
üzerine yazmanın [Kâ’be-i muazzamanın resmini koymak da böyledir] tahrîmen
mekrûh olduğu (Halebî)de yazılıdır. Paralar üzerine yazmanın mekrûh olduğu (İmdâd)ın
Tahtâvî hâşiyesinde yazılıdır. Büyük âlim, seyyid Abdülhakîm efendi “kuddise
sirruh”, bir mektûbunda buyuruyor ki; Eshâb-ı kirâm ve Tâbi’în-i ızâm “aleyhimürrıdvân”
zemânlarında, paralar üzerine mubârek kelimeler yazılmadı. Çünki,
para, alış veriş vâsıtası olduğundan, muhterem değildir, hakîrdir. Üzerlerine resm
koymak câiz olur. Ehl-i sünnet olmıyan hükûmetler, meselâ Fâtımîler, Resûlîler
gibi, mu’tezile mezhebinde olup, müslimân ismini taşıyan, fekat islâmiyyete uymıyan
hükümdârlar, para üzerine âyet-i kerîme ve hadîs-i şerîf yazmışlardır. Milleti
kandırmak, müslimân görünmek için yapdıkları hîlelerden biri de bu idi. Din âlimleri
[ya’nî Fükahâ-ı ızâm], muhterem kelimeleri, paralara değil, mezâr taşlarına bile
yazmağa izn vermemişdir. Böyle paraları abdestsiz tutmak mekrûh olduğu,
(Fetâvâ-yi Hindiyye)de yazılıdır. Harâb olmuş mıshafı gömmek veyâ yakmak lâ-
– 729 –