Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

55 — ÖLÜM, ÖLÜME HÂZIRLANMAK
Aşağıdaki bilgiler, seyyid Abdülhakîm bin Mustafâ efendi “rahmetullahi
aleyh”in (Sefer-i âhıret) risâlesinden alınmışdır. Bu risâle basılmamışdır:
Îmânı olan ve aklı olan ve bâliğ olan erkek ve kadınlara, (Mükellef) denir. Mükellef
olanların, ölümü çok hâtırlaması sünnetdir. Çünki, ölümü çok hâtırlamak,
emrlere sarılmağa ve günâhlardan sakınmağa sebeb olur. Harâm işlemeğe cesâreti
azaltır. Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” buyurdu ki, (Lezzetleri
yıkan, eğlencelere son veren ölümü çok hâtırlayınız!). Tesavvufculardan ba’zıları,
hergün bir kerre hâtırlamağı âdet edinmişdi. Muhammed Behâeddîn-i Buhârî
“kuddise sirruh” hergün yirmi kerre, kendini ölmüş, mezâra konmuş düşünürdü.
Ölmek, yok olmak değildir. Varlığı bozmıyan bir işdir. Mevt, rûhun bedene olan
bağlılığının sona ermesidir. Rûhun, bedenden ayrılmasıdır. Mevt, insanın bir hâlden
başka bir hâle dönmesidir. Bir evden, bir eve göç etmekdir. Ömer bin Abdül’azîz
“rahmetullahi aleyh” buyurdu ki, (Sizler, ancak ebediyyet, sonsuzluk
için yaratıldınız! Lâkin bir evden, bir eve göç edersiniz!). Mevt, mü’mine hediyyedir,
ni’metdir. Günâhı olanlara musîbetdir. Fakîrlere râhat, zenginlere azâbdır.
Akl, Allahü teâlânın hediyyesidir. Cehâlet, doğru yoldan çıkmağa sebebdir. Zulm,
insanın çirkinliğidir. İbâdet, gözün nûru olan, sevinc ve neş’edir. Allah korkusundan
ağlamak, kalbin cilâsıdır. Kahkaha ile gülmek, kalbin zehridir. İnsan, ölümü
istemez. Hâlbuki mevt, fitneden hayrlıdır. İnsan yaşamağı sever. Hâlbuki mevt, ona
hayrlıdır. Sâlih olan mü’min, mevt ile, dünyânın eziyyet ve yorgunluğundan kurtulur.
Zâlimlerin ölümü ile, memleketler ve kullar râhata kavuşur. Din düşmanlarından
bir zâlimin ölümünde, hâtıra gelen eski bir beyti buraya yazmak uygundur.
Beyt:
Ne kendi etdi râhat, ne âleme verdi huzûr,
yıkıldı gitdi cihândan, dayansın ehl-i kubûr.
Mü’minin rûhunun bedenden ayrılması, esîrin habsden kurtulması gibidir.
Mü’min öldükden sonra, bu dünyâya geri gelmek istemez. Yalnız şehîdler, dünyâya
geri gelip, bir dahâ şehîd olmak ister. Dünyânın iyiliği gitdi. Kederleri kaldı.
Bundan dolayı ölüm, her müslimân için hediyyedir. Bir adamın dînini, ancak
kabri korur. Mü’minlere yapılacak ikrâmlardan birincisi, ölümdeki sevincdir.
Mü’mini râhatlandıran, ancak Allahü teâlâya kavuşmakdır. Her mü’mine mevt, hayâtından
dahâ iyidir. Kâfirlere de mevt fâidelidir.
Çabuk tükenen şeyin peşinde koşuyorsunuz. Sonsuz kalacak şeye bakmıyor, ondan
kaçıyorsunuz! Bir kimsenin ölümünde hayr yok ise, hayâtında da hayr yokdur.
Allahü teâlâya kavuşdurduğu için, mevt sevilir. Sevdiğim adamın kalmasını da severim.
Ölmesini de severim. Dost dosta kavuşmak istemez mi? Azrâîl “aleyhisselâm”,
İbrâhîm aleyhisselâmdan rûhunu almak için izn istedikde, (Dost, dostun cânını
alır mı?) dedi. Allahü teâlâ, Azrâîl “aleyhisselâm” ile haber gönderip, (Dost
dosta kavuşmakdan kaçınır mı?) buyurunca, (Yâ Rabbî! Rûhumu hemen al!) diye
düâ eyledi.
Allahü teâlânın emrlerine uyan bir mü’mine, ölümden dahâ sevincli birşey olmaz.
Allahü teâlâya kavuşmağı seven mü’min, mevti ister. Mevt, dostu dosta kavuşduran
bir köprüdür. Kavuşmak şevkı, büyük ve yüksek derecedir. Bu dereceye
yükselen mü’min, mevtin gecikmesini istemez. Rabbine iştiyâkından dolayı, Ona
kavuşmağı, Onu görmeği sever. Cenneti seven ve ona hâzırlanan insan mevti sever.
Çünki, mevt olmayınca, Cennete girilmez.
Bir kimsenin îmân ile öleceği son nefesde belli olur. Bir insan, bu devlete kavuşunca,
Allahü teâlânın ihsânları başlar. Bu ânda, elbette sevinir. Se’âdet sâhibi
ol kimsedir ki, Azrâîl “aleyhisselâm” gelip, (Korkma, Erhamürrâhimîne gidi-
– 988 –