Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

kulağının veyâ kuyruğunun çoğu, ön veyâ arka bir ayağı kesilmiş olan, çok za’îf olan
hayvan kurban olmaz. Boynuzu kırık veyâ boynuzsuz, uyuz, hasî ya’nî burulmuş
olan kurban câizdir. Dişi hayvan da, erkek de kurban edilebilir. Koyunun erkeği
ve beyâzı siyâhından çok olanı, keçinin dişisi dahâ sevâbdır. Kıymetleri müsâvî ise,
koyun kesmek, sığır kesmekden dahâ sevâbdır. Koyunun, keçinin bir yaşını, sığırın
iki, devenin beş yaşını geçmiş olması lâzımdır. Altı ayı geçmiş yalnız koyun iri,
semiz ise, câiz olur. Kesilen hayvandan çıkan yavru diri ise, yiyebilmek için, ayrıca
kesmek lâzımdır. Ölü ise, yimesi câiz olmaz.
Kurbanı kesilecek yere sürükleyerek çekmek, bıçakları hayvanı yatırdıkdan sonra
bilemek ve birini ötekinin gözü önünde kesmek mekrûhdur.
Önce diz boyu çukur kazılır. Kurbanın gözleri tülbend ile bağlanır. Kıbleye dönük
olarak sol yanı üzerine yatırılır. Boğazı çukurun kenârına getirilir. İki ön ve
bir arka ayakları, uclarından bir araya bağlanır. Üç kerre bayram tekbîri okunur.
Sonra (Bismillâhi Allahü ekber) diyerek, deveden başka hayvanın boğazının herhangi
bir yerinden kesilir. (Bismillâhi) derken, (h)yi belli etmek lâzımdır. Belli edince
Allahü teâlânın ismi olduğunu düşünmek lâzım olmaz. (h)yi açıkça belli etmezse,
Allahü teâlânın ismini söylediğini düşünmek lâzımdır. Bunu da düşünmezse,
hayvan, leş olur. Yimesi halâl olmaz. Bunun için, her zemân (Allah teâlâ) dememeli,
(Allahü teâlâ) diyip (h) harfini belli etmeğe alışmalıdır. Hayvanın boğazında
(Merî) denilen yemek borusu, (Hulkûm) denilen hava borusu ve (Evdâc) denilen
iki yanda birer kan damarı vardır. Bu dört borudan üçü bir anda kesilmelidir.
Kesenin de kıbleye karşı dönmesi sünnetdir. Hayvan soğumağa başlamadan,
ya’nî çırpınması durmadan ensesini de kesmek mekrûhdur. Yalnız ensesinden kesmek
harâmdır. Hayvan temâm ölüp çırpınması durmadan, kafasını koparmak ve
derisini yüzmeğe başlamak da mekrûhdur. Kesmesini bilenin kendi kesmesi müstehabdır.
Kadının kesmesi de câizdir. Bilmiyenin, vekîline kesdirmesi ve kesilirken
yanında bulunup, (En’âm) sûresinin yüzaltmışikinci (İnne salâtî) âyetini (lâ
şerîke leh) kadar okuması müstehabdır.
(Hindiyye)de, Zebâih bahsinde diyor ki, (Müslimânın veyâ (Ehl-i kitâb) olan harbî
veyâ zimmî kâfirin, Allahü teâlânın ismini veyâ bir sıfatını, herhangi bir lisân ile
söyliyerek, kesdiği yinilir. [Dâr-ül-harbde müslimân kasab aramalı. Bundaki eti, müslimân
kesdiğini niyyet ederek, satın almalıdır. Sığır, koyun, tavuk gibi eti yinen hayvanların
etlerini yimek halâl olması için, islâmiyyete uygun kesilmeleri lâzımdır. Ya’nî
bir müslimânın veyâ ehl-i kitâbın kesmesi ve keserken Allah ismini söylemesi lâzımdır.
İslâmiyyete uygun kesilmiyen hayvan leş olur. Bunun etini yimek ve satmak harâm
olur. Hayvan kesenlerin ve satan müslimânların bunu iyi bilmeleri lâzımdır. Et
satın alırken, bunun nasıl kesildiğini sormak lâzım değildir. Çünki, müslimâna
hüsn-i zân olunur.] Müşrikin ve mürtedin kesdiği yinilmez. Keserken, Îsâ veyâ üç
Tanrıdan biri derse, yinilmez. Böyle inanır, fekat söylemezse, yinir. Kesmek için söylemelidir.
Düâ için, şükr için söylerse veyâ Allahdan başkasını, ta’zîm etmeği niyyet
ederse, Allah ve Muhammed için derse, yinmez). Bir Peygambere ve bunun, sonradan
bozulmuş olan (Mukaddes kitâb)ına inanan bir kâfir, bu Peygamber tanrıdır
veyâ oğludur dese ve putlara yalvarırsa da, buna (Ehl-i kitâb) denir. Çünki, (ilah,
rab, tanrı, baba) gibi ismler, yardım eden, yaratılmağa sebeb olan, çok sevilen
ma’nâsına da kullanılır. Bu ismleri, Îsâ aleyhisselâma, bu ma’nâlar ile söyleyen, müşrik
olmaz. Ona, üç tanrıdan biri veyâ tanrı denilmesi, hakîkî bir söz değil, mecâz olur.
Onda (Ülûhiyyet sıfatı) bulunduğuna inanırsa, meselâ her istediğini yaratır derse,
(Müşrik) olur. Şimdi, Mûsevî, Îsevî, Nasrânî, Hıristiyanların bir kısmı, Ehl-i kitâbdır.
Putlara, heykellere, Îsâ aleyhisselâmı sevdikleri için, istediklerinin yaratılmasına
sebeb olmaları için yalvarıyorlar. Îsâ aleyhisselâma ilâh diyen nasrânînin kesdiklerini
yimek câiz ise de, zarûret olmadıkca, buna kesdirmemeli ve kesdiğini yimemelidir.
Kitâbsız kâfirlerin, meselâ Sûriyedeki (Nusayrî)lerin ve Derezîlerin
– 327 –