Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

a bakarak cin ile konuşduğunu, bu cinne emr ederek, sar’a yapan habîs cinni kovduğunu,
büyü çözdüğünü, habîs cinni öldürdüğünü söylerse, buna inanmamalıdır).
Cin ile arkadaşlık etdiğini, cin pâdişâhına hizmet etdiğini söyliyen kimsenin büyücü
olduğu anlaşılır. Mısrdaki Fâtımî devletinin altıncı reîsi olan Hâkim bi-emrillah
Mansûr, Dırâr ve bunun talebesi Hamzaya uyarak, cin ile tanışdı ve Cin pâdişâhına
hizmet ederek, sapıtdı. Şeytânların maskarası oldu. Tanrılık da’vâsına
kalkdı. İbni Ebî Zeyd diyor ki, (Cinci tarîkatcıya inanmak, insanı cinden kurtardığına
inanarak, ona ücret vermek câiz değildir. Büyü çözene de para vermek câiz
değildir). Kocasının muhabbet etmesi ve kendisine eziyyet etmemesi için, bir kadına,
Kur’ân-ı kerîmden ve Selef-i sâlihînin bildirdikleri düâlardan muska yazmak,
karşılık birşey istememek câizdir. Ne olduğu bilinmiyen şeyleri yazmak, okumak
ve kendisine okutmak, bunları muska, tütsü yapmak harâmdır). Kâdî-zâde, (Birgivî
vasıyyetnâmesi)ni açıklarken, Birgivînin, (Bir kimse, ben çalınanları, gayb olanları
bilirim dese, böyle söyliyen ve buna inanan kâfir olur. Bana cin haber verir.
Bunun için bilirim dese, yine kâfir olur. Zîrâ, cin de gaybı bilmez. Gaybı yalnız Allahü
teâlâ bilir. Ondan başka kimse bilmez) yazısını, (Allahü teâlânın vahy ve ilhâm
etdikleri bilir. Cin, herşeyi bilmez. Allahü teâlânın bildirdiğini ve görüp anladığını
bilir. Cin, bu iki yoldan öğrendiğini haber verirse, bana cin haber verdi demekde
zarar yokdur. Peygamberler kabrlerinde, bilmediğimiz bir hayât ile diridirler.
Allahü teâlâ, onlara vahy, ilhâm ve keşf yolu ile, gayb ve gizli şeyleri bildirmişdir.
Diri insanların işlerini ve hâllerini onlara ve dilediği mü’minlerin rûhlarına bildirmekdedir)
şeklinde açıklamakdadır. Cinnin sâlih olanlarına da bildirmesi câizdir.
Fekat, mü’min ve sâlih olmıyan, bid’at ehli ve fâsık tarîkatcıların, yobazların
yalanlarına inanmamak, tuzaklarına düşerek, felâkete sürüklenmemek için, çok
uyanık olmalıdır. 909.cu sahîfeye ve (El-münîre) kitâbına bakınız!
(Dürr-ül-muhtâr)ın Tahtâvî ve İbni Âbidîn hâşiyelerinde, son cildin sonunda diyor
ki, (İnsanın, bilmesi lâzım olmıyan şeyleri münâkaşa etmek mekrûhdur. Öğrenmesi
emr edilmemiş olan şeyleri sormak câiz değildir. Meselâ, Lokman ve Zülkarneyn
Peygamber midir, değil midir? Cebrâîl aleyhisselâm, Peygamberlere nasıl
gelirdi? Melek ve Cin, insanlara ne şeklde görünürler? İnsan şeklinde görünürken,
yine cin ve melek midirler? Cennet ve Cehennem nerededirler? Kıyâmet ne zemân
kopacak? Îsâ aleyhisselâm, gökden ne zemân inecek? İsmâ’îl ve İshak aleyhimesselâmdan
hangisi efdaldir ve hangisi kurban edildi? Fâtıma ve Âişeden “radıyallahü
teâlâ anhümâ” hangisi dahâ efdaldir? Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem”
ana babaları ve Ebû Tâlib hangi dinde idiler? İbrâhîm aleyhisselâmın babası kim
idi? Bunlar gibi şeyleri sormamalıdır. Bunları öğrenmekle emr olunmadık).
(Hazînet-ül-esrâr) kitâbında diyor ki, Sar’a hastasından, rûhânînin def’ edilmesine
ve hastanın şifâsına âid hadîs-i şerîfleri bildirelim: [(Lugat-ı Nâci)de cin kelimesinde
diyor ki, (Rûhâniyyûn üç sınıfdır: Hep iyilik yapan, ahyâr. Melekler böyledir.
Hep kötülük yapan eşrâr. Şeytânlar böyledir. İyilik de, kötülük de yapan evsât.
Cinler böyledir.) (Herkese Lâzım Olan Îmân) 26.cı sahîfeye bakınız!]
İmâm-ı Beyhekî (Delâil-ün-nübüvve) kitâbında ve imâm-ı Kurtubî (Tezkire)
kitâbında bildiriyor ki, Ebû Dücâne “radıyallahü anh” buyurdu ki, yatıyordum. Değirmen
sesi gibi ve ağaç yapraklarının sesi gibi, ses duydum ve şimşek gibi, parıltı gördüm.
Başımı kaldırdım. Odanın ortasında, siyâh birşey yükseldiğini gördüm. Elimle
yokladım. Kirpi derisi gibi idi. Yüzüme, kıvılcım gibi şeyler atmağa başladı. Hemen
Resûlullaha “sallallahü aleyhi ve sellem” gidip, anlatdım. Buyurdu ki, (Yâ Ebâ
Dücâne! Allahü teâlâ, evine hayr ve bereket versin!). Kalem ve kâğıd istedi. Alîye
“radıyallahü anh” bir mektûb yazdırdı. Mektûbu alıp, eve götürdüm. Başımın altına
koyup, uyudum. Feryâd eden bir ses, beni uyandırdı. Diyordu ki, (Yâ Ebâ Dücâne!
Bu mektûbla, bizi yakdın. Senin sâhibin, bizden elbette çok yüksekdir. Bu mektûbu,
bizim karşımızdan kaldırmakdan başka, bizim için, kurtuluş yokdur. Artık, se-
– 740 –