Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

37 — BİR TESAVVUF MÜTEHÂSSISININ MEKTÛBU
Tesavvuf, kalbi sâf yapmak, temizlemek demekdir. Bu da, zikr-i ilâhî ile olur.
Bütün insanların se’âdet-i ebediyyeye, ya’nî dünyâ ve âhıret iyiliklerine kavuşması,
hakîkî sâhibimiz olan Allahü teâlânın ismini çok zikr etmekle hâsıl olur. Şu kadar
var ki, zikri, bir Velîden veyâhud onun izn verdiği, ahkâm-ı islâmiyyenin ve hakîkatin
edeblerini değişdirmiyen, bid’at karışdırmıyan, ona, doğru bağlanmış bulunan
bir zâtdan öğrenmesi, ondan izn alması lâzımdır. Böyle öğrenmeksizin yapılan
zikrin fâidesi pekaz olur, belki de hiç olmaz. Çünki, izn alarak yapılan zikr,
mukarreblerin işidir. İznsiz zikr ise, ebrârın işidir. Bunun için, (Ebrârın ibâdetleri,
iyilikleri, mukarreblere günâh, kusûrdur) buyurulmuşdur. [İmâm-ı Rabbânî “rahime-hullahü
teâlâ” yüzdoksanıncı ve Abdüllah Dehlevî doksandokuzuncu mektûbunda
buyuruyorlar ki, (Zikrin fâideli olması ve te’sîr edebilmesi için ahkâm-ı
islâmiyyeye uymak şartdır. Farzları ve sünnetleri yapmak ve harâmlardan ve şübheli
olan şeylerden sakınmak lâzımdır. Bunları da sâlih olan Ehl-i sünnet âlimlerinden
[veyâ bunların kitâblarından] öğrenmelidir). Zikri, bizim kitâblarımızda bildirdiğimiz
gibi yapan kimse, izn alarak yapmış olur.]
Zikri merâk etdiğinizi biliyorum. Bunun için açık yazıyorum. [1]
Zikr, arabî bir kelimedir. Türkçede hâtırlamak, anmak demekdir. Hâtırlamak
da, kalb ile olur. Söylemekle olmaz. Şimdi üç dürlü zikr bilinmekdedir:
1— Dil ile söylemekle yapılan zikrdir. Söylerken, kalb birlikde hâtırlamaz. Yalnız
dil ile söylenen zikrin kalbi temizlemekde fâidesi pek az olur. İbâdet sevâbı hâsıl
olur. Zümer sûresinde, meâli, (Kalbleri Allahü teâlâyı zikr etmiyenlere azâb vardır)
olan yirminci âyetinde bildirilen azâb bunlar içindir.
2— Yalnız kalb ile yapılan zikrdir. Dil söylemez. İşte bizim yolumuza mahsûs
olan zikr budur. A’râf sûresi ellidördüncü [54] âyetinde meâlen, (Rabbinizi, yalvararak
ve gizli ve sessiz çağırınız) ve Ra’d sûresi, otuzuncu [30] âyetinde meâlen, (Biliniz
ki, kalbler, yalnız Allahü teâlâyı zikr etmekle râhat bulur) ve A’râf sûresi ikiyüzdördüncü
[204] âyetinde meâlen, (Rabbini, içinden zikr et!) buyuruldu ve başka
birçok âyet-i kerîmede ve sayısız hadîs-i şerîflerde ve din büyüklerinin kitâblarında
bu zikr bildirilmekdedir.
3— Dil ile kalbin birlikde yapdığı zikrdir. Allah adamları, Evliyâ “kaddesallahü
teâlâ esrârehümül’azîz”, yükseklere erişdikden sonra, böyle zikri yapabilirler.
Kalb ile yapılan zikr, en önce Fahr-i âlemin “sallallahü aleyhi ve sellem” hicret
gecesinde, Sevr dağındaki mağarada, Ebû Bekr-i Sıddîka “radıyallahü anh”, diz
üstüne oturtup, gözlerini kapamasını emr ederek sessiz yapdırdığı zikrdir.
Büyüklerin yolda bulunanlara öğretdikleri râbıta, Tevbe sûresinin yüzyirminci
âyetinin, (Hep sâdıklarla birlikde bulunun!) ve En’âm sûresinin elliikinci âyetinin,
(Rablerini istiyenlerle berâber olmağa çalış!) meâllerinde emr olunan berâberlikdir
ve (Allahü teâlânın sevdiklerini hâtırlamak, rahmet etmesine sebeb
olur) hadîs-i şerîfine uymakdır. Bunlar gibi, başka âyet-i kerîmeler ve hadîs-i şerîfler
de vardır. Asyada, Mâverâ-ün-nehr ve Buhârâda, oniki asrdan beri gelmiş
bulunan Hanefî âlimlerinin büyükleri de, talebesine böyle yapdırmışlardır.
Hergün âdet ederek, sabâh veyâ akşam nemâzından sonra, yâhud uygun gördükleri
bir zemânda, abdestli, temiz bir yerde, yalnız olarak, kıbleye karşı oturulurdu.
Gözler kapanırdı. Dil ile yirmibeş kerre (Estagfirullah) denir, herbirini söy-
[1] (Bir kimse, bu mektûbu okuyup, seve seve yaparsa, ona izn verilmiş olur demişlerdir.
Zikrden ve râbıtadan istifâde edebilmek için, Ehl-i sünnet i’tikâdında olmak ve farzları
yapmak, harâmlardan sakınmak lâzım olduğu doksandördüncü ve yüzdoksanıncı
mektûbların sonunda ve ikinci cildin kırkyedinci ve ellinci mektûbunda bildirilmişdir.
Böyle olmıyanlarda, fâide yerine zarar olur) demişlerdir.
– 921 –