Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

ladılar. İbni Teymiyyeyi Selefiyyeyi yeniden canlandıran bir kahraman, bir müctehid
olarak ortaya koydular. Hâlbuki, Selef-i sâlihînin halefleri olan Ehl-i sünnet
âlimleri “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în”, zemânımıza kadar, hattâ bugün bile,
yazdıkları kitâblarında Selef-i sâlihînin mezhebi olan (Ehl-i Sünnet) i’tikâd bilgilerini
savunmuşlar. İbni Teymiyyenin, Şevkânînin ve benzerlerinin Selef-i sâlihînin
yolundan ayrıldıklarını ve müslimânları felâkete ve Cehenneme sürüklediklerini
bildirmişlerdir. (Et-Tevessülü bin Nebî ve bis-Sâlihîn) ve (Ulemâ-ül-müslimîn
vel-muhâlifûn) ve (Şifâ-üs-sikâm) ile bunun ön sözü olan (Tathîrul-füâd mindenis-il-i’tikâd)
kitâblarını okuyanlar, yeni Selefiyye denilen bu inanışları ortaya
çıkaranların, müslimânları felâkete götürdüklerini ve islâm dînini içerden yıkmakda
olduklarını çok iyi anlar.
Son günlerde, ba’zı ağızlardan (Selefiyye) ismi işitilmeye başlandı. Her müslimân
şunu iyi bilmelidir ki, islâmiyyetde (Selefiyye mezhebi) diye birşey yokdur.
İslâmiyyetde yalnız (Selef-i sâlihîn) mezhebi vardır. Selef-i sâlihîn, hadîs-i şerîf ile
medh ve senâ buyurulmuş olan, ilk iki asrın müslimânlarıdır. Üçüncü ve dördüncü
asrlarda gelen islâm âlimlerine (Halef-i sâdıkîn) denir. Bu şerefli insanların i’tikâdına,
(Ehl-i sünnet vel-cemâ’at mezhebi) denir. Bu mezheb, îmân, inanış mezhebidir.
Selef-i sâlihînin, ya’nî Eshâb-ı kirâm ile Tâbi’în-i i’zâmın îmânları hep aynı
idi. İnanışları arasında hiç fark yokdu. Şimdi yer yüzünde bulunan müslimânların
çoğu, Ehl-i sünnet mezhebindedirler. Yetmişiki sapık bid’at fırkalarının
hepsi ikinci asrdan sonra ortaya çıkdı. Bunların bir kısmının kurucuları dahâ önceden
yaşamış iseler de, kitâblarının yazılması ve toplu olarak ortaya çıkmaları ve
Ehl-i sünnete karşı baş kaldırmaları Tâbi’în-i i’zâmdan sonra oldu.
Ehl-i sünnet i’tikâdını ortaya koyan Resûlullahdır “sallallahü aleyhi ve sellem”.
Îmân bilgilerini Eshâb-ı kirâm bu kaynakdan aldılar. Tâbi’în-i i’zâm da bu
bilgilerini, Eshâb-ı kirâmdan öğrendiler. Dahâ sonra gelenler, bunlardan öğrendiler.
Böylece, Ehl-i sünnet bilgileri bizlere nakl ve tevâtür yoluyla geldi. Bu bilgiler
akl ile bulunamaz. Akl bunları değişdiremez. Akl, bunları anlamaya yardımcı
olur. Ya’nî, bunları anlamak, doğruluklarını, kıymetlerini kavramak için akl lâzımdır.
Hadîs âlimlerinin hepsi, Ehl-i sünnet i’tikâdında idiler. Amelde dört mezhebin
imâmları da bu mezhebde idi. İ’tikâdda mezhebimizin iki imâmı olan Mâtürîdî
ve Eş’arî de Ehl-i sünnet mezhebinde idi. Bu her iki imâm, hep bu mezhebi
yaydılar. Sapıklara karşı ve eski yunan felsefesinin bataklıklarına saplanmış olan
maddecilere karşı bu tek mezhebi savundular. Bu iki büyük Ehl-i sünnet âliminin
zemânları aynı ise de, bulundukları yerler birbirinden ayrı ve karşılarındaki saldırganların
düşünüş ve davranışları başka olduğundan, savunma metodları ve
tenkidleri birbirinden farklı olmuş ise de, bu hâl, mezheblerinin ayrı olduğunu göstermez.
Bunlardan sonra gelen yüzbinlerle derin âlim ve velîler, bu iki yüce imâmın
kitâblarını inceliyerek ikisinin de, Ehl-i sünnet mezhebinde olduklarını söz birliği
ile bildirmişlerdir. Ehl-i sünnet âlimleri, ma’nâları açık olan (Nass)ları, zâhirleri
üzere almışlardır. Ya’nî, böyle âyet-i kerîmelere ve hadîs-i şerîflere açık olan
ma’nâları vermişler, zarûret olmadıkça böyle Nassları (te’vîl) etmemişler, bu
ma’nâları değişdirmemişlerdir. Kendi bilgileri ve görüşleri ile bir değişiklik hiç yapmamışlardır.
Sapık fırkalardan olanlar ve mezhebsizler ise, yunan felsefecilerinden
ve din düşmanı olan fen taklîdcilerinden işitdiklerine uyarak, îmân bilgilerinde
ve ibâdetlerde değişiklik yapmakdan çekinmemişlerdir.
Misyonerlerin asrlar boyu devâm eden çalışmaları ile ve ingiliz imperatorluğunun
iğrenç siyâseti ve her dürlü maddî güçlerini kullanması ile, islâm dîninin bekçisi,
Ehl-i sünnet âlimlerinin “rahmetullahi teâlâ aleyhim ecma’în” hizmetçisi
olan Osmânlı devleti parçalanınca, mezhebsizler meydânı boş buldular. Bilhâssa,
Ehl-i sünnet âlimlerine söz hakkı tanınmayan memleketlerde, meselâ Sü’ûdî
Arabistânda, şeytânî yalan ve hîlelerle, Ehl-i sünnete saldırmağa, islâmiyyeti
– 492 –