Tam ilmihal Seadet-i Ebediyye - Huseyin Hilmi Isik - M. Siddik Gumus

masına mâni’ olmaz. Çünki, olgun olan bir ârifin şeklini, görünüşünü, herkes gibi
bırakmışlardır. İnsanlık sıfatlarını, ondan almamışlardır. Böylece, onun kemâlini,
başkalarının gözünden örtmüşlerdir. Dünyânın, tecribe, imtihân yeri olmasını
sağlamışlardır. Doğru yolda olan ile, yoldan çıkan, birbirine karışmakda,
benzemekdedir. Kâmil olan ârifin, görünüşü ve şekli yanında, içi ve özü tıpkı bir
insanın, üzerindeki elbisesine bağlılığı gibidir. İnsanın kıymeti yanında, elbisenin
ne kıymeti vardır? Onun sûretinin, hakîkati yanındaki kıymeti de böyledir. Câhiller,
ârifin sûretini, dağ gibi görür. Kendi hakîkatsiz, özsüz sûretleri, görünüşleri gibi
sanır. Bunun için, bu büyükleri inkâr eder, inanmazlar. Bunlardan istifâde
edemez, mahrûm kalırlar. Allahü teâlâ, doğru yolda gidenlere ve Muhammed Mustafânın
“sallallahü aleyhi ve sellem” izine yapışanlara selâmet versin! Âmîn.
[Yukarıdaki mektûb, Vehhâbîlere tam bir cevâb vermekdedir. (Feth-ul-mecîd)
adındaki vehhâbî kitâbının birçok yerinde, meselâ beşyüzüçüncü sahîfesinde,
(Peygamberden, hattâ her diriden istişfâ’ etmek, ya’nî düâ istemek câizdir. Ölüye
de düâ edilir. Fekat ölüden düâ istemek yasak edilmişdir. Allahü teâlâ, (İşitemiyenden
ve cevâb vermiyenden istemek şirk olur!) buyurdu. Ölüler ve uzakda
olanlar işitmezler ve cevâb vermezler. Eshâbdan ve âlimlerden hiçbiri, Peygamberlerin
“aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” kabrine gelip birşey istemediler) diyor.
Bu sözlerin yanlış ve iftirâ olduğu, ikinci kısmın onyedinci maddesinde uzun yazılıdır.
(Kıyâmet ve Âhıret) kitâbının, (Müslimâna nasîhat) kısmında da, misâller
ve vesîkalar ile isbât edilmişdir. Eshâb-ı kirâmın hepsi, bütün Evliyâdan dahâ yüksek
idi. Hepsi, zât-ı ilâhînin sevgisine kavuşmuşdu. Allahü teâlânın kazâ ve kaderinden
râzı idiler. Başlarına gelen acı, sıkıntılı şeylerden de zevk alırlardı. Bunun
için kendilerine sıkıntı veren şeylerden kurtulmak için, ölüden de, diriden de
düâ, şefâ’at istemezlerdi. İbâdete, cihâda, çalışmağa mâni’ olacak hastalıkdan şifâ
için düâ ederlerdi. Hazret-i Ömer, Osmân ve Alî ve Hasen, Hüseyn “radıyallahü
anhüm” şehîd olurlarken, Allahü teâlânın bu takdîrinden zevk aldıkları için, Resûlullahın
“sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek rûhundan yardım istemediler. İsteselerdi,
Resûlullah elbet işitir, düâ ile veyâ kendisi hemen kurtarırdı. Kabrde işitdiğini
hadîs-i şerîfleri bildiriyor. Vefâtından sonraki mu’cizelerini de, Eshâb-ı kirâm
haber veriyor.
Allahü teâlâ, kullarına acıdığı zemân, Peygamberlerini “aleyhimüssalevâtü
vetteslîmât” ve Evliyâsını tanımaları için ve bunlara inanarak, severek, saygı göstererek
feyz almaları, se’âdete kavuşmaları için, mu’cize ve kerâmetler yaratdı. Eshâb
ve Tâbi’în zemânlarında, kalbler temiz, parlak olduğu için, müslimânlar, Evliyâyı
hemen anlıyor, feyz alıyorlardı. Kerâmet yaratılmasına lüzûm kalmıyordu.
Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” zemânından uzaklaşınca, bid’atler,
fısk, fücûr artarak, zulmetleri kalbleri karartdı. Evliyâsını tanıtmak için, bol kerâmetler
yaratdı. Ancak, kullar böylece gafletden uyanıp, Evliyâdan feyz alabildiler.
Bir Velîde kerâmetin çok görülmesi, dahâ yüksek olduğunu bildirmez].
Şunlar kim, burada, gönüller yapar,
zekâtını verir, hem, fakîre bakar.
Alışda-verişde sünnete uyar,
İslâmiyyeti gözeten eller yanar mı?
Hevâ ve hevesden kendini kurtaran,
Allah korkusundan benzi sararan,
Nemâzın dünyâda tadını alan,
Secdeye bükülen beller yanar mı?
– 717 –